مرور یک قتل ۱۵ ساله در پادکستی جنایی/ برای قاتل بودن لازم نیست آدم بکشید

به گزارش خبرنگار ایلنا، «قتل مرموز» برگردان فارسی پادکستی به نام «سریال» است که به کارگردانی محمد ناظمی در پادکس شنوتو عرضه می‌شود؛ گلاره عباسی، احسان کرمی، ستاره پسیانی، علیرضا لبیبیان، امین اسکندریان، الهه حاجی‌زاده و محمدامین عندلیبی بازیگران این پادکست هستند که ماجرای یک قتل را مرور می‌کند.

داستان از این قرار است که «سارا کینیگ» خبرنگار، به واسطه ایمیلی که از شخصی به‌نام «ربیعه چادری» دریافت می‌کند وارد پرونده قتلی می‌شود که ۱۵ سال قبل اتفاق افتاده است. دختری دبیرستانی به نام «هی مین لی» در سال ۱۹۹۹ به قتل می‌رسد و دوست پسر سابق و همکلاسی او به نام «عدنان سید» به جرم قتلش دستگیر و محاکمه می‌شود. عدنان سید پسری پاکستانی‌الاصل است که از آن زمان تاکنون در زندان به‌سر می‌برد. «ربیعه» که دوست عدنان است ادعا می‌کند که روند بررسی پرونده عدنان توسط پلیس و دادگاه دارای اشکالات اساسی بوده و عدنان بی‌گناه به زندان افتاده است. دلیل اصلی و شاید تنها دلیل مجرم شناخته شدن عدنان شهادت دوست او «جی» است که ادعا می‌کند به عدنان کمک کرده است تا جسد هی را دفن کنند. عدنان به‌هیچ عنوان اتفاقاتی که آن روز برایش رخ داده را به یاد نمی‌آورد و همین باعث شده تا اظهارات جی تایید شود. سارا تصمیم می‌گیرد براساس مستندات و شواهد باقی مانده، ماجرا را از نو بررسی کند.

کارگردان این پادکست محمد ناظمی، ناظر ضبط الیاس گرجی و نقش‌آفرینان آن: گلاره عباسی (سارا کینیگ)، احسان کرمی (عدنان)، ستاره پسیانی (هی مین لی)، علیرضا لبیبیان (جی)، امین اسکندریان (کارآگاه مک گیلیوری)، الهه حاجی‌زاده (ربیعه چادری) و محمدامین عندلیبی (سعد چادری) هستند.

علیرضا لبیبیان که بازیگر نقش «جی» در این پادکست است، درباره پیوستنش به «قتل مرموز» به ایلنا گفت: من تا پیش از این سریال، از پادکست چیزی نمی‌دانستم. توسط یکی از دوستانم به قتل مرموز معرفی شدم و داستان جذابش را که خواندم بیار دوستش داشتم. به من کاراکتر «جی» را پیشنهاد دادند که دوست عدنان و دراگ‌باز است یعنی با مواد مخدر بیگانه نیست. اینها برای من آنقدر کشش داشت که به این پادکست بپیوندم.

لبیبیان با بیان اینکه «هم کاراکتر را دوست داشتم و هم دلم می‌خواست با فضای پادکست آشنا شوم که ببینم چه اتفاقی در آن می‌افتد» ادامه داد: می‌گویند کار پادکست اینطور است که در استودیو می‌نشینید و چیزی را رکورد می‌کنید، دلم می‌خواست ببینم وقتی برخلاف فضای تئاتر، نمی‌توانم کاراکتر روبرویم را ببینم، صدایش را بشنوم و به‌طور کلی فضای اثر را درک کنم، چطور می‌توانم از پسش بربیایم.

بازیگر سریال «حوالی پاییز» یادآور شد: وقتی پادکست را تجربه کردم، دیدم اتفاقا خیلی شیرین است و می‌تواند به وجوه بازیگری‌ام کمک کند. چون بدون اینکه بازیگر مقابل را ببینم، اتمسفری را برایم به وجود می‌آورد و این برایم تجربه‌ای جذاب بود و دوست دارم اگر شرایطش مهیا و مسیرش درست باشد آن را ادامه دهم. هرچند الان و در این موقعیت، هنور نمی‌توانم مسیر درست را در این راه تشخیص دهم.

لبیبیان با اشاره به اینکه نقش یک معتاد را در این پادکست بازی می‌کند، درباره اینکه آیا برای رسیدن به نقش وسوسه نشد، مواد مخدر را امتحان کند؟ گفت: وسوسه شدن در اتفاقاتی که می‌تواند برایم بعدها رخ دهد دردناک و یا مضر می‌تواند باشد اما تجربه مصرف مواد مخدر حتی برای ایفای بهتر یک نقش نه به صلاحم بود و نه کاری که باید انجامش دهم، چون راه‌های دیگری هم برای رسیدن به نقش هست.

او یادآور شد: در کلاس‌های بازیگری آقای رضا بهبودی، ایشان یک بار درباره ایفای نقش یک قاتل حرف می‌زد و اینکه چطور باید حس درونی‌اش را به‌عنوان یک بازیگر دربیاوری؛ او تاکید کرد ‌لازم نیست حتما برای این نقش، بروی آدم بکشی! فقط کافی است مثلا یک پشه را بکشی تا همان حس برایت ایجاد شود.

این بازیگر تئاتر با تاکید بر اینکه «به متد اکتینگ اعتقاد دارم» گفت: فکر می‌کنم برای رسیدن به نقشی باید آن را تصور کنی، اگر خاطره‌ای داری به آن بپردازی و به آن رجوع کنی تا اتفاق درونت شکل بگیرد.

لبیبیان با اشاره به قدرت تخیل که استدلا آدلر از آن برای قدرت بازیگری یاد می‌کند، هم گفت: بزرگان تئاتر که حتما روش‌شان درست است و من در جایگاهی نیستم که بخواهم در این باره نظری بدهم اما فکر می‌کنم هر بازیگری باید برای خودش روشی پیدا کند که این روش کاملا شخصی است؛ حالا ممکن است کسی بخواهد برای ایفای نقش یک معتاد آن تجربه را امتحان کند، کسی از تجربه دوستی استفاده کرده و تنها ببیند و یا فقط تخیلش کند؛ بنابراین به‌نظرم برای هر کسی پروسه رسیدن به نقش، با دیگری متفاوت است.

او با اشاره به حضور بازیگران چهره و مطرح در این پادکست و تاثیر آنها در استقبال از «قتل مرموز» و ادامه این پادکست جنایی هم گفت: فکر می‌کنم بیشتر از اینکه این پادکست چهره و نام داشته باشد، داستانش باید از کشش لازم برخوردار باشد. اگر کشش باشد از زمانی به بعد، دیگر اسم کاری نمی‌کند و فقط جذابیت داستان مخاطب را با خود همراه می‌کند؛ اما نمی‌دانم در آینده قرار است چه اتفاقی رخ دهد.