برای ۲۳ میلیون مجرد جان پناه قانونی ایجاد نکرده‌ ایم/ نظارتی بر زندگی میلیون‌ها دختر مجرد نداشته‌ایم

متن نطق میان دستور نماینده مردم مراغه و عجب شیر و عضو کمیسیون امورداخلی کشور و شوراهای مجلس بدین شرح است؛

کسانی که به گفتار خودشان یقین دارند سخن خود را با بسم‌الله آغاز می‌کنند

بسم‌الله الرحمن الرحیم

سپاسگزارم  از شهدایی که در راه هدف والای انسانی جهاد کردند از هم کیشانم و از همشهریانم به‌دلیل اینکه تئوری انتخاب را به خوبی معنی کرده‌اند.

بیزاری می‌جویم از افرادی کسانی که به رأی مردم بی‌احترامی می‌کنند و فریاد سکوت پنهان منتظران را نمی‌شنوند.

مردم منتظر بودند بعد از 40 سال به خواست قانون اساسی، انتقال منظم اقتدار در هر 4 سال و یا بیشتر به گونه‌ عادی رخ ندهد بلکه مسئولان فرادستی و فرودستی مکثی در این باره می‌کردند، از مردم بازخورد می‌گرفتند که چقدر منحصر به فرد هستند یا چقدر از مسئولان برای خود و ملت بزرگ ایران در جستجو آینده بهتری بودند. باید اقرار کنم که در این بازه زمانی افراد صاحب منصب به دنبال مناسک‌ها و مراسم‌ها هستند، محصول این مناسک‌ها، "بحران مخاطبان" را در تمام تار و پودهای جامعه ایجاد کرده است که نه گوش شنوا دارند و نه پذیرش دیدگاه، این خود، عظیم‌ترین بلای جامعه است.

قانونگذار هنوز برای 23 میلیون مجردجان پناه قانونی ایجاد نکرده‌ است

ما قبول کرده‌ایم که به عنوان وکلای مردم هیچ اتفاقی را عادی نپنداریم و عادی اقدام نکنیم بلکه مترصد پدیده‌های کشورمان از دید جهانیان باشیم. یکی از این پدیده‌های جهانشمول که باید مورد توجه قرار گیرد "شکستن تابوی عیب زدایی" از تجرد و زندگی مستقل اختیار کردن برای زنان و دختران ایرانی است چراکه زندگی میلیونی دختران مجرد ایرانی در آستانه تجرد قطعی قرار دارد که این قطعیت را فرهنگ عملی جامعه قبول کرده است اما فرهنگ نظری هنوز از این بلای عظیم انتقام می‌گیرد و در این راستا ما قانونگذاران هنوز برای 23 میلیون مجرد جان پناه قانونی ایجاد نکرده‌ایم علاوه بر این نظارتی بر زندگی میلیون‌ها دختر مجرد نداشته‌ایم، هرچند  اساتید دلسوز و مجرب ما بر آشفتگی این قشر از مجردان واقف شده‌اند و ریشه این آشفتگی را در اشتغال، تحصیلات تکمیلی و جامعه مدرن یافته‌اند.

این قشر میلیونی نشکفته پرپر می‌شوند و ما نمایندگان در تصویب قوانین مهم و غیرضروری هستیم.

23 میلیون مجرد به آزادی نیازهای فیزیولوژیکی تقرب می‌جویند

تفکرات فرهنگی ما نمایندگان قائم بر ذهن است در صورتی که تجردگرایان در پارک‌ها، در میادین شهرها و تفرجگاه‌ها با فرهنگ عملی زندگی می‌کنند. 23 میلیون مجرد به آزادی نیازهای فیزیولوژیکی تقرب می‌جویند. برخی از مسئولان به دنبال تدارک مراسم، برای بریدن نخ‌های افتتاح نیازهای کاذب هستند. میلیون‌ها مجرد به دنبال ضامن و تضمین می‌گردند در حالی که ما نمایندگان به فکر تحمیل قانون ناکارآمد بر آن‌ها هستیم، آن‌ها به دنبال افکار نوظهور هستند ما مسئولان تجربیات خود را به آنان دیکته می‌کنیم.

این تعارض‌های جاذب- دافع، سلامت روانی 23میلیون مجرد را به مخاطره می‌اندازد.

بدین معنا که در طی چندین دهه کسر به کسری مجردان روی هم انباشته شده است رفاه امروزشان را با آینده سازش‌پذیر به رهن می‌گذارند و با استقراض از جامعه مدرن شایق هستند به ظاهر سطح امکانات زندگی را معنی‌دار سازند و بالا ببرند، همه این مصائب به دلیل بی‌تفاوتی ما قانونگذاران و مسئولان است.

کشور بزرگترین و بدترین تورم مستمر را  تجربه می‌کند

البته رد پای این مصائب را می‌توان در مشقّت اقتصادی عظیم کشور جستجو کرد افزون بر آن، اینکه کشورمان بزرگترین و بدترین تورم مستمر را در تاریخ خودش تجربه می‌کند، پیامد بی‌توجهی به این زندگی میلیون‌ها فرد مجرد است از این نباید غافل شد که گروهی از این مردم غذای ما را کشت می‌کنند، معادن و کارخانجات ما را می‌گردانند، مدرسان کودکان ما هستند، هنگام بیماری ما را درمان می‌کنند، متخصصان، صاحبان صنایع، مغازه‌داران، کارمندان، رانندگان تاکسی و کامیون است، به عبارت مختصر، آن‌ها "ما مردم" هستند.

فراکسیون سلامت روان" تشکیل خواهد شد

برای بحران کنونی، قانون در دسترس راه‌حل مسئله نیست قانون انعطاف‌ناپذیر خود مشکل است. بارها و بارها فریب داده‌ایم که جامعه پیچیده‌تر از آن شده است که بتوان جامعه 23 میلیونی مجردان را مدیریت کنیم در صورتی که با امضای 70 نماینده دلسوز "فراکسیون سلامت روان" برای حل این بحران تشکیل خواهد شد، راه درست را باز می‌کنیم و هزاران راه غلط امروز را می‌بندیم. باور داریم این مشکلات طی چند روز، هفته یا ماه از بین نخواهد رفت.

با ایجاد گذرگاه مناسب و عاملیت در آن به کمک تمامی نمایندگان این مصائب حل خواهد شد زیرا ما به عنوان ایرانی اکنون بسان گذشته ظرفیت آن را داریم که هر اقدام ضروری برای حفظ این آخرین خاکریز دغدغه مجردان را به انجام برسانیم.

همه با هم – درون یا برون از دولت- باید این بار را بر دوش کشیم، راه‌حل‌هایی که جستجو می‌کنیم باید منصفانه باشند، به گونه‌ای که نه مجلسیان، نه دولتمردان و نه علمای دین هزینه سنگین این پدیده نوظهور را به تنهایی متحمل نشوند و تمامی نگرانی ما باید برای گروه میلیونی ذینفع مخاطره‌پذیر باشد