نور الدین عبدالرحمن جامی

● تاریخ و محل تولد : سال‌۸۱۷ ه. ق - خرجرد جام ● تاریخ و محل وفات : ۸۹۸ ه.ق - هرات ● تخصص : شاعر ● آثار : آثار جامی بالغ بر یکصد کتاب است ، مهم‌ترین این تألیفات عبارتند از: - دیوان اشعار (شامل …

● تاریخ و محل تولد : سال‌۸۱۷ ه. ق - خرجرد جام
● تاریخ و محل وفات : ۸۹۸ ه.ق - هرات
● تخصص : شاعر
● آثار : آثار جامی بالغ بر یکصد کتاب است ، مهم‌ترین این تألیفات عبارتند از: - دیوان اشعار (شامل سه بخش: فاتح الشباب ، واسطه‌العقد، خاتمه الحیات) - هفت اورنگ ( به تقلید از خمسه نظامی شامل هفت بخش: سلسله الذهب، سلامان وابسال، تحفه الاحرار، سیحه الاحرار، یوسف و زلیخا، لیلی و مجنون، خرداد نامه‌اسکندری) - نفحات الانس - بهارستان - لوایح - اشعه اللمعات - تاریخ صوفیان و مذهب آنها - نقدالنصوص فی شرح نقش الفصوص ابن عربی - مناسک حج منظوم - مناقب جلال الدین رومی - منشأت
● زندگی نامه : نور الدین عبدالرحمن بن نظام الدین احمد بن محمد جامی ملقب به ابو البرکات ومتخلص به جامی از مشهورترین شعرای ایرانی قرن نهم هجری قمری است. وی در سال‌۸۱۷ ه. ق در خرجرد جام به دنیا آمد و در نوجوانی در هرات و سمرقند به فراگیری علوم مختلف پرداخت. جامی در جوانی سرودن شعر را آغاز کرد و به مناسبت مولد خویش و ارادت به شیخ الاسلام احمد جام، تخلص جامی را اختیار نمود. جامی علاوه بر شعر و شاعری در منطق، فلسفه، حکمت اشراق، ریاضی، طبیعیات‌و صرف و نحو نیز آگاهی داشت و چندی در طریق تصوف به سیر و سلوک پرداخت. وی‌سپس در هرات به خدمت سعد الدین کاشغری از مشایخ بزرگ تصوف و خواجه ناصرالدین عبدا... احرار درآمد و براثر مطالعه و تحقیق در عرفان و تصوف از بزرگان متصوفه ایران گشت. عبدالرحمن جامی بخشی از زمان شاهرخ و قسمت اعظم سلطنت سلطان حسین بایقرا را درک کرد وبا امیر علیشیر نوائی معاصر بود. وی پس از اقامت در هرات جز چندسفر کوتاه به مکه ،بغداد، دمشق و تبریز تمام عمر در همین شهر سکونت گزید و به سیر وسلوک پرداخت. جامی در طول زندگی خود مورد احترام سلاطین و بزرگان معاصر خود بود و سلطان‌حسین بایقرا که پادشاهی اهل ذوق ادبی بود و وزیر دانشمندش امیر علیشیر نوائی او راگرامی می‌داشتند ، بطوریکه امیر علیشیر پس از مرگ جامی کتاب (خمسه المتحیرین) را به‌یاد گار او برشته تحریر درآورد. سلطان محمد فاتح پادشاه عثمانی نیز به این شاعر احترام می‌گذاشت و حتی از او دعوت کرد به قسطنطنیه سفر کند که جامی این دعوت را نپذیرفت. عبدالرحمن جامی در فنون مختلف و علوم دینی و تاریخ و ادب از اساتید زمان خود بود و در شعر به سعدی و حافظ توجه داشت و از سبک نظامی پیروی می کرد. آثار ادبی جای این شاعر را در ردیف انوری، سعدی ،حافظ، خیام، فردوسی و مولانا قرار داده است و وی را می‌توان از آخرین شعرای صوفی ایرانی دانست که به سبک کلاسیک شعرمی‌سروداست. این عارف بزرگ در سال ۸۹۸ ه.ق در هرات در گذشت و طی تشییع جنازه ای باشکوه که سلطان حسین بایقرا شخصا در آن شرکت کرد به خاک سپرده شد.