کادوی کریسمس | بابانوئل واقعی کیست؟

کادوی کریسمس | بابانوئلی که ما در فیلم ها و عکسها دیده ایم، پیرمردی مهربان با شکم بزرگ و ریش های بلند سفید و لباس زیبای قرمز است. اما بابانوئل واقعی ....

خیلی سالها پیش و در واقع قرن ها قبل ، در روزگار بعد از میلاد مسیح ، در یک شب سرد زمستانی پیرمردی از کنار کلبه خانواده فقیر و تنگدستی که در برآورده کردن نیازهای اولیه زندگیشان مانده بودند ، رد می شد . پیرمرد متوجه تنگدستی این خانواده و محرومیت آنها از مواهب زندگی شد . آن شب برفی ، شب تولد حضرت مسیح (ع) بود و پدر خانواده نتوانسته بود به مناسبت آن شب سور وسات معمولی یک جشن کوچک را برای خانواده اش ترتیب دهد تا شب شادی برای بچه هایش بوجود آورد.
پیرمرد متاثر از این موضوع متوجه درخت کاج شکسته جنب کلبه شد و تصمیم گرفت برای شادی دل کودکان این خانواده کاری کند ، پس تمام شاخ و برگ های این کاج شکسته را با شکلات و شیرینی تزیین کرد و از آن جا رفت. آن خانواده فقیر متوجه این هدیه شدند و آن را هدیه ای از سوی مسیح مقدس دانستند.
آن پیرمرد بعدها در آیین ها و مراسم سال نومسیحی جای پیدا کرد و برای بچه ها هدیه می آورد. همان که اکنون به بابا نوئل معروف است. این ماجرا روشن می سازد که چرا پیروان مسیح (ع) همه ساله در شب آغاز سال نو میلادی درخت کاجی را با چراغ هایی تزیین می کنند. چراغ هایی که یادآور شکلات و شیرینی هایی باشند که دل کودکان بی بضاعت را در شب سال نو شاد می کند. در قرون وسطی این درخت را درخت زندگی می نامیدند زیرا همیشه سرسبز است و از سویی دیگر نماد زندگی و روشنایی بود. در آن دوران باور داشتند که سن نیکلاس ، مسیحی بلند مرتبه ای که حامی کودکان بود ، وظیفه توزیع هدایای کریسمس بابانوئل را داشت و از بام خانه ای به بام خانه دیگر می رفت و از راه لوله بخاری وارد خانه ها می شد و جوراب های رنگی کودکان که برلبه شومینه دیواری و شاخه های درخت آویزان بود را پر از هدیه و شیرینی جات می کرد.
تا قرن نوزدهم این هدایا محدودتر و بیشتر اسباب بازی ، یک دست لباس یا روبان سر بود. در کشورهای اسکاندیناوی مردم طبق یک افسانه قدیمی در شب میلاد مسیح یک قطعه هیزم را آتش می زدند تا مشکلات و گرفتاریهایشان با سوزاندن این هیزم از بین بروند. درخت کاج در سالهای نخست توسط سیب های سرخ ، گل ، روبان و شمع تزیین می شد. نام بابا نوئل نیز توسط دکتر مور ، نویسنده قصه های کودکان براین شخصیت گذارده شد و جایگزین نام سن نیکلاس گردید.
مسیحیان ایران که از فرقه گریگوری و منشعب از مسیحیت شرق هستند ، 6 روز بعد از آغاز سال نو میلادی را روز تولد و تعمید حضرت مسیح (ع) می دانند در حالی که کاتولیک های رومی 6 روز قبل از آن یعنی 25 دسامبر را به این عنوان می شناسند. مسیحیان ایران از شب سال نو ، کاج را تزیین کرده و آیین های دیگری به جا می آورند و از روز ششم دید و بازدیدها را آغاز می کنند و کاج تزیین شده را تا آخر بازدیدها نگه می دارند. آنها در شب ششم در خوراک خود از خوردن گوشت قرمز امتناع می کنند و ضمنا جشن کریسمس را برگزار نمی کنند.
اولین جشن کریسمس برطبق یک تقویم رومی در 25 دسامبر 336 سال پس از میلاد مسیح برگزار شد و این بعد از آن بود که مسیحیت در اواخر دهه نخست سده سوم میلادی به عنوان دین رسمی امپراطوری روم شناخته شد و از آن جایی که رومیان باستان جشن های ویژه ای را برای الهه روشنایی ، انتهای فصل شخم وامثال آن برگزار می کردند ، به برگزاری این جشن نیز مبادرت ورزیدند و سنت آن را بنا نهادند. در 1100 میلادی ، کریسمس به عنوان مهمترین جشن مذهبی اروپاییان درآمد و سن نیکلاس سمبلی از تبادل هدایا در بسیاری از کشورهای اروپایی شد.
منبع : هاسمیک خاچاطوریان