۳ قطره خون جاویدان

۶۰ سال می‌گذرد. زمان کمی نیست برای ماندگاری یک رویداد. حادثه‌ای که گواهی شد بر خیلی ظلم‌ها و سه قطره خون، شاهدانی شدند برای تاریخ.

۶۰ سال می‌گذرد. زمان کمی نیست برای ماندگاری یک رویداد. حادثه‌ای که گواهی شد بر خیلی ظلم‌ها و سه قطره خون، شاهدانی شدند برای تاریخ.

۶۰ سال گذشت از آن چهاردهم آذری که اعلام شد نیکسون، معاون رئیس جمهور آمریکا می خواهد به تهران بیاید تا حاصل کودتایی را که چهار ماه قبل با حمایت واشنگتن انجام شده بود، ارزیابی کند.

آمده بود ببیند دولت کودتا پس از سرنگونی دولت محمد مصدق حالا چگونه قطعات پازل سرکوب را کنار هم می گذارد.

۶۰ سال گذشت از روزی که دانشجویان دو روز پس از دریافت خبر سفر نیکسون به تهران، دانشگاه را نماد مقاومت و اعتراض کردند و ایستادند در برابر دولتی که جز خشونت و سرکوب زبان دیگری نمی فهمید.

آنها در میانه محاصره دانشگاه تهران توسط نیروهای نظامی در آستانه سفر نیکسون، در کلاس درسی در دانشکده فنی تهران فریاد اعتراض به فضای اختناق حاکم سردادند و از آن سو با زبان آتش پاسخ اعتراض خود را گرفتند و قندچی، بزرگ نیا و شریعت رضوی مظلومانه به خاک افتادند تا خون آنها گواهی دهد مبارزه با استکبار را در تاریخ کشورمان.

هر چند پس از یورش نیروهای نظامی رژیم پهلوی به دانشگاه تهران و شهادت سه دانشجو، محمدرضا پهلوی نماینده ای برای دلجویی به دانشگاه فرستاد تا از دانشجویان، استادان و خانواده قربانیان عذرخواهی کند و اگرچه رادیو دولتی ایران آن زمان به قصد تبرئه رژیم اعلام کرد دلیل شلیک به دانشجویان، دفاع نظامیان از خود بوده است(!) ولی ۶۰ سال پس از آن ۱۶ آذر سیاه، وقتی هنوز تاریخ گواهی به پاکی سه دانشجویی می دهد که نماد آزادیخواهی و استقلال طلبی شدند، می توان دریافت روسیاهی چنین تجاوزهایی به نهاد علم و دانش، تنها به زغال رژیمی می ماند که ۲۵ سال پس از آن روز برای همیشه به زباله دان تاریخ پیوست.

جالب آن که تنها دو روز پس از رنگین شدن سنگفرش دانشگاه تهران به خون شهدای دانشجو، نیکسون بی شرمانه در همان دانشگاه دکترای افتخاری حقوق گرفت تا نگاه واشنگتن به موضوع حقوق بشر بیش از هر زمان دیگری ملموس و محسوس شود.

حالا ۶۰ سال بعد از آن روز که دانشگاه داغدار به خاک و خون کشیده شدن دانشجویانی شد که فقط ذلت در مقابل قدرت های جهانی را برنتابیدند، ما مانده ایم و میراث آزادیخواهی و استقلال طلبی دانشجویانی که سال هاست از آرمان رشد و پیشرفت کشور دفاع می کنند و هنوز هم نمی گذارند بیگانگان بر سرنوشتشان مسلط شوند.

۶۰ سال پس از ۱۶ آذر ۱۳۳۲، امروز هم شعار دانشگاه همان است که بود: مبارزه با استعمار و مقابله با سرسپردگی به بیگانگان.

مصطفی انتظاری هروی