جدا از فیلمها و ستارههایی که مورد توجه و پسند همه سنین و نسلها هستند، هرنسلی خاطرات سینمایی مخصوص و بازیگران محبوب خودش را دارد، بهطوری که پس از گذشت سالها دوستان مشترک و هم سلیقه هرزمان که گردهم میآیند با شوقی رشکبرانگیز از فیلمها و بازیگران مورد علاقهشان حرف میزنند و گذشته را مرور میکنند.
جدا از فیلمها و ستارههایی که مورد توجه و پسند همه سنین و نسلها هستند، هرنسلی خاطرات سینمایی مخصوص و بازیگران محبوب خودش را دارد، بهطوری که پس از گذشت سالها دوستان مشترک و هم سلیقه هرزمان که گردهم میآیند با شوقی رشکبرانگیز از فیلمها و بازیگران مورد علاقهشان حرف میزنند و گذشته را مرور میکنند.
برای ما دهه شصتی ها که در دوران عجیب و پرالتهابی به سرمی بردیم، این مساله رنگ و بوی دیگری داشت.
نسل ما این شانس را پیدا نکرد که شاهکارهای تاریخ سینما و نقش آفرینی های همفری بوگارت، جیمز کاگنی، هنری فاندا، برت لنکستر، گریگوری پک و چارلتون هستون را روی پرده نقره ای ببیند.
ما دست بالا باید به اکران فیلم های بی کیفیت اروپای شرقی، اکشن های دست چندم آسیایی و آثار روشنفکرانه تارکوفسکی و پاراجانف قناعت می کردیم و بازیگران محبوب خود را از میان این کارها می جستیم.
با این حال امروز به کفران نعمت و قدرناشناسی دیروز اعتراف می کنیم و حالا در غیاب اکران فیلم خارجی به همان اوضاع نیم بند گذشته نیز قانعیم.
هرچند در کیفیت پایین فنی و ارزش ساختاری و محتوایی بسیاری از آن فیلم ها تردیدی نیست، اما همین حالا دلمان بدجور برای قهرمانان آن آثار عامه پسند تنگ شده است و گاهی دوست داریم برای لحظاتی به عقب برگردیم و آن فیلم های خش دار و مثله شده را با صدای جادویی دوبلورهای خوبمان در فضای سینماهای خسته آن دوران ببینیم و استشمام کنیم.
بسیاری از ما با پیشرفت فناوری و توسعه اینترنت در این سال ها گاهی از سرکنجکاوی سری به سایت ها می زند و تصویر امروزی بازیگران آن سال ها را جستجو می کند و با دیدن چهره تغییرشکل یافته آنها آهی از سرحسرت می کشد.
از آن بدتر اطلاع رسانی تلخی است که در چند سال اخیر با یکی از همان دوستان هم سلیقه و هم نسل انجام می دهم و این که با مرگ هرباره یکی از آن بازیگران محبوب، پیامکی بینمان ردوبدل می شود که «فلانی هم رفت». این «فلانی رفت» بخش مهمی از خاطرات زندگی مان را هم با خود می برد.
یعنی این که ما چقدر از کودکی و گذشته خود دور می شویم و به پیری نزدیک می شویم و به مرگ.
شنیدن خبر مرگ جولیانو جما ، بازیگر دوست داشتنی ایتالیایی که بتازگی و بر اثر سانحه تصادف جانش را در هفتادوپنج سالگی از دست داد، یکی از آن رویدادهای تلخ و متاثرکننده برای بسیاری از فیلم بازها و همنسلان من است. باور مرگ او دشوار است، وقتی که تصاویر سرزنده او در انبوه فیلم هایش را مرور می کنیم.
بخصوص آنجا که به نقش سانی، گنگستر خرده پا و دست و پاچلفتی در فیلم «چارلستون» هرجا که از دست فردی قلدرتر از خودش کتک می خورد، بلند می شد، خودش را می تکاند و با صدای منوچهر والی زاده می گفت: «چیزی نیست، چیزی نیست! » حالا هم چیزی نیست، فقط یک بازیگر محبوب دیگر نسل ما رفت، همین.
علی رستگار
نظر شما چیست؟
لیست نظرات
نظری ثبت نشده است