سال ۱۹۳۴، کانزاس یکی از شهرهای پررونق و فعالی است که از تأثیرات بحران اقتصادی در امان مانده و قلبش با ضربآهنگ بیوقفه موسیقی جاز میتپد. شب پیش از انتخابات ـ انتخاباتی که رئیس تام پندرگاست̎ (فورنلی) مصمم است به هر ترتیب شده برندهاش باشد ـ فضائی پرخشونت بر شهر حاکم است. ̎بلوندی اوهارا ̎ (لی)، متصدی جوان تلگرافخانه، مستأصلانه، توطئهای تدارک میبیند: او نقشه میریزد تا ̎کارولین استیلتن̎ (ریچاردسن)، همسر یکی از مشاوران ̎ رئیس جمهور روزولت̎ را بریابد و در برابر، آزادی همسرش، ̎جانی اوهارا ̎ (مالرونی) را طلب کند که پس از سرقتی ناموفق به چنگ ̎سلدام سین̎ (بلافونته) جنایتکار معروف اسیر شده است.
در حال و فضائی مملو از خشونت اخلاقی، نوعی رفاقت و صمیمیت نامنتظر بین دو زن به وجود میآید که آنان را ناگزیر به سوی ژایانی محتوم سوق میدهد...
● دومین کوشش آلتمن در بررسی فرمهای هنری بومی آمریکائی، پس از نشویل (۱۹۷۵) ـ درباره موسیقی کانتری ـ به موسیقی جاز میرسد. فیلم اگرچه به محبوبیت و جریانسازی ظاهری و ساختاری نشویل دست نمییابد، اما بهخاطر انطباق هوشمندانه و گاه خارقالعاده سبک روایتی بداههپردازانهاش با سبک جاز، یکی از بهترین فیلمهائی است که درباره موسیقی جاز ساخته است. فیلم اگرچه به پای شاهکار برتر تاورنیه (حدود نیمه شب، ۱۹۸۶) نمیرسد اما به هر حال یک سر و گردن از فیلم سرگذشتنامهآی کلینت ایستوود، پرنده (۱۹۸۸) بالاتر میایستد. خود آلتمن که در کانزاس سیتی رشد کرده است، بسیاری از خاطرات نوجوانیاش را از بحران اقتصادی و جاز بهعنوان تنها مفر این بحران، حتی جلوتر از سینما در فیلم میگنجاند. سندی درخشان و تاریخی از یک دوران فراموش شده که به تعبیر جاناتان رزنبام با هاکلبری فین مارک تواین پهلو میزند. حاشیه صوتی فیلم، گنجینهای گرانبها از یکی از مقاطع مهم تاریخ جاز در کانزاسسیتی، شامل قطعات کلاسیک کولمن هاکینز، لستر یانگ، کاونت بیسی، جی مکشان است. بهترین سکانس فیلم بدون شک ̎تریو̎ی خارقالعاده بن وبستر (جیمز کارتر)، یانگ (جاشوآ ردمن) و هاوکینز (کریگ هندی) است که در ان نوازندگان نه تنها مهارت اعجابانگیزشان را به نمایش میگذارند، بلکه با اجرای قطعات یک دیگر توانائی هنرمند مقابل را هم ستایش میکنند. لی، که در تمام طول فیلم در حال بازسازی جینهارلو است، بهترین بازیگر فیلم است.