شش مرد که کارشان را در کارخانجات شفیلد انگلستان از دست داده‌اند، مأیوس و مستأصل تصمیم می‌گیرند یک ̎نمایش̎ راه بیندازند. آنان مورد تمسخر و تحقیر دوستان و آشنایان قرار می‌گیرند و ناگزیرند پنهانی و پراکنده تمرین کنند. اما سرانجام نمایش خود را با موفقیت روی صحنه می‌برند، آن هم در سالنی مملو از زنان هلهله‌گر و مشتاق محلی...
● فیلم کوچک، جمع و جور و فوق‌العادهٔ فول‌مانتی که در سطح جهانی با موفقیت غافل‌گیرکننده‌ای روبه‌رو شد، نتیجهٔ خوش‌آیند این درک با ارزش است که واقعیت و تنگناهایش، بدون اغراق یا ترفند، می‌تواند عین کمدی باشد و بر استعداد کاتانئو، کارگردان تازه کار اما خوش قریحهٔ فیلم و نیز بوفوی، فیلم‌نامه‌نویس آن گواهی می‌دهد. کمدی زائیدهٔ پرداخت ریزبینانهٔ رابطهٔ آدم‌ها با محیط زندگی‌شان است و به این اعتبار، همهٔ آن چیزهائی که تماشاگر درباره ذهنیت انگلیسی می‌داند و همهٔ آن‌چه که فیلم به او در این‌باره ارائه می‌دهد، در تکوین سمت و سوی مترقیانهٔ فیلم (که به استقبال نوعی برابری نقش‌های جنسی زن و مرد، فارغ از سنت و عرف می‌رود) سهیم‌اند. همان اندازه متوجه فردیت شخصیت‌هاست که حساس در قبال ظرایف جامعه‌شناختی و اقتصادی. مثل این است که یکی از فیلم‌های وابسته به سنت پُرسابقه و مطمئن واقع‌گرائی اجتماعی انگلیسی، از مسیر خود خارج شده باشد تا بتواند نگاه آزادتر و سرخوشانه‌تری به دور و بر بیندازد و بدون غافل ماندن از جدیت تناقض‌ها و محدودیت‌های جامعه‌ای بسته بدان‌ها بخندد. مجموعهٔ بازی‌های عالی است، تلاش رقصنده‌های آماتور برای تقلید الگوهای امریکائی، مفرح‌ترین نسخهٔ متأخر و پست مدرن ̎داستان‌های پشت صحنهٔ نمایش̎ است و موسیقی دادلی مکمل فوق‌العاده‌ای برای حال و هوای شنگول و خودانگیختهٔ فیلم.