سال ۱۹۱۸. ̎همینگوی̎ هجده ساله (اودانل) داوطلب شده تا در جنگ جهانی اول بجنگد؛ او در حالی وارد میدان نبرد می‌شود که مقولهٔ جنگ را شوخی فرض کرده ولی خیلی زود به واقعیت‌های وحشتناک جنگ پی می‌برد و طی زد و خوردها و حملات توپ‌خانه در ایتالیا، از ناحیهٔ پا به شدت مجروح می‌شود. پزشکان بیمارستان صحرائی به این نتیجه می‌رسند که قطع کردن پا، ̎همینگوی̎ را به وحشت می‌اندازد و از این‌رو از ̎آگنس̎، (بولاک)، پرستار اتریشی بیست و شش ساله، ملتمسانه می‌خواهد که نگذارد پایش را قطع کنند. ̎آگنس̎ که از نگرانی‌های ̎همینگوی̎ متأثر شده، پزشکان را مجاب می‌کند تا از روش‌های دیگری برای بهبود جراحتش استفاده کنند و طی دوران نقاهت طولانی و دردبار ̎همینگوی̎ از او مراقبت می‌کند... آرام‌آرام رابطه‌ای عاطفی و صمیمانه بین آن دو شکل می‌گیرد؛ ̎همینگوی̎ از ̎آگنس̎ می‌خواهد به‌عنوان ̎الاهلهٔ الهام̎اش با او به امریکا برود ولی ̎آگنس̎ این عشق را، علاقه‌ای زودگذر تلقی و فکر می‌کند ̎همینگوی̎ برای ازدواج خیلی جوان است. ̎آگنس̎ در نهایت با یکی از همان ̎نامه‌های وداع̎ رایج، از ̎همینگوی̎ خداحافظی می‌کند و بعدها ̎همینگوی̎ از او برای خلق تعدادی از شخصیت‌های رمان‌ها و قصه‌های کوتاهش ـ و گاه به‌صورتی نه‌چندان دل‌نشین ـ استفاده می‌کند.
● رابطهٔ میان ارنست جوان و پرستارش طی جنگ جهانی اول، الهام‌بخش همینگوی در خلق اثر بی‌نظیر وداع با اسلحه بود و این اثر نیز الهام‌بخش آتن بارو و فیلم‌نامه‌‌نویسانش برای ساخت یک فیلم سرگذشت‌نامه‌ای شده است. اگرچه تصور جنیفر جونز در نقش پرستار دل‌فریب رمان همینگوی به مراتب آسان‌تر است تا تصور بولاک، با این حال این دخترک محبوب‌القلوب امریکائی‌ها از پس نقشی که با ظاهرش فاصلهٔ بسیار دارد، برآمده و اودانل نیز با این‌که شخصیت پر شر و شور ̎همینگوی̎ جوان را متعادل‌تر کرده، اما بازی‌اش قابل قبول است. در واقع باید گفت همه چیز فیلم (مخصوصاً فیلم‌نامه‌اش) خوب است به جز کارگردانی آن! و این امر سبب شده فیلم بی‌رمق جلوه کند.