̎آدام هال̎ (اودانل)، وکیل دعاوی موفق ساکن شیکاگو، برای رسیدگی به پروندهٔ ̎سام کی‌هال̎ (هاکمن) به می‌سی‌سی‌پی سفر می‌کند. در سال‌های آغازین دههٔ ۱۹۶۰، ̎کی‌هال̎ که عضو گروه نژادپرست کوکلوس کلان بوده، به‌طور مشخص مسئولیت قتل یک وکیل حقوق مدنی یهودیان و فرزندانش را به‌عهده داشته است. به‌دلیل رد شدن فرجام‌خواهی به‌نظر می‌رسد او محکوم به مرگ شده و ̎آدام̎ می‌خواهد ببیند چه‌کار برایش می‌تواند بکند. ̎آدام̎ معمولاً علاقه‌ای به رسیدگی به این نوع پرونده‌ها را ندارد. اما راز ماجرا در این‌جاست که او نوهٔ ̎کی‌هال̎ است و با وجود نژادپرست بودن او، می‌خواهد سعی کند شاید بتواند زندگی‌اش را نجات دهد. ̎کی‌هال̎ به ̎آدام̎ و مهارت او در امر وکالت چندان اعتمادی ندارد و به آن اهمیتی نمی‌دهد. از آن‌جائی که ̎آدام̎ اوقات بسیاری را با ̎عمه لی̎ (داناوی) که سال‌ها پیش شاهد قتل یک مرد سیاه‌پوست (به‌دست ̎کی‌هال̎) بوده می‌گذراند، بنابراین می‌تواند تصویر وحشت‌انگیز و کامل‌تری از نفرت نژادی ̎کی‌هال̎ و خسارت هولناکی که به خانواده و شهر کوچکشان زده را در ذهنش مجسم کند...
● اتاق گاز پیشاپیش تأثیر نویسندهٔ موفق و محبوبش، گریشام را باز می‌تاباند؛ قصهٔ دادگاهی دشوار و پروندهٔ حساس و باز تب و تاب کینه‌توزی‌های مربوط به نژادپرستی. گرهٔ اصلی در اینجا بحران شخصی وکیل جوانی است که می‌خواهد پدربزرگ بی‌اعتنایش را از اتهام قدیمی و ظاهراً مسلم بمب‌گذاری منجر به قتل تبرئه کند. پژواک‌هائی از به‌سوی اعدام (تیم رابینز، ۱۹۹۵، که ظاهراً تأثیرگذارتر از آنچه در نظر اول پنداشته می‌شد، بوده است) حاضرند، ولی فولی داستان تلاش برای نبش قبر واقعیت‌های مدفون شده و ناخوشایند را با لحنی متین روایت می‌کند و به هیجان‌های کاذب متوسل نمی‌شود و تراژدی خانوادهٔ از هم پاشیده در طول مسیر رابطهٔ تدریجی عشق و نفرت میان پدربزرگ و نوه، ابعاد مختلفی می‌یابد. مشکل اصلی، الگوی پیش‌بینی‌پذیر این نوع فیلم‌های تجدیدنظر طلبانه است. فولی به حال و هوای تلخ و افسردهٔ روابط وفادار می‌ماند و به لطف بازی‌ها ـ به‌ویژه هاکمن در نقش نژادپرست قدیمی و عبوس ـ شخصیت‌های باورپذیری خلق می‌کند. سرآخر مایهٔ دل‌خوشی تماشاگر این است که پیرمرد قبل از رفتن به اتاق گاز، وفاداری‌های متحجرانه به حزب و گروه را زیر سئوال می‌برد و وکیل جوان و عمه‌اش، به‌عنوان قربانیان مشترک این وفاداری‌ها، ارزش پیوندشان را کشف می‌کنند. تلخ‌کامی هالیوودی در همه حال روزنه‌ای برای امید و بازسازی اخلاقی به‌جا می‌گذارد.