سولاناس در این مستند نامتعارف قصد دارد تماشاگر را در رویدادی سینمائی، دخیل کند و نمیخواهد صرفاً نمایش دهد. فیلم از تمهیدات مرسوم مستندسازی دوری میجوید تا در سه بخش، نوع جدیدی از رابطه و برقراری گفتوگو میان فیلمساز و تماشاگر را بیافریند. بخش اول، استعمار نو و خشونت به سرکوب سیاسی در آرژانتین میپردازد و شرارتهای استعمار نو را تجزیه و تحلیل میکند. بخش دوم، فرآیند رهائی، وقایعنگاری تاریخ معاصر مقاومت سیاسی در آن کشور است و با دیدگاهی مثبت به حکومت دموکراتیک و دهساله پرون، رئیسجمهور میپردازد. بخش سوم، خشونت و انقلاب، کولاژی از گفتوگوها و شواهد مستند است که تعمداً ناتمام میماند و به مفهوم خشونت در نبرد برای رهائی ملی نظر دارد. سولاناس بیانیههای استوار نویسندگان مدرن انقلابی (فرانتس فانون، ارنستو چه گوارا و ژان پل سارتر) را نقل میکند و با یک سلسله تصاویر به یادماندنی به اندیشههایش جان میدهد؛ از جمله بچهەائی که در پی قطار میدوند تا از مسافران کنار پنجره سکه بگیرند، یا گروهی که مشعل به دست، بیرون کاخ ریاست جمهوری اجتماعی کردهاند و به سخنان پرون گوش میدهند.