ـ "کویینی" (پیج) و "هنک" (لاو) خواهرانی رقصنده و آوازخوان هستند. آنان به اتفاق دوست رقاص "هنک"، "ادی" (کینگ)، قصد دارند بخت و اقبال خود را در برودوی بیازمایند. "ادی" دلباخته "کویینی" می‌شود غافل از اینکه دختر می‌خواهد با مجذوب ساختن او راه را برای پیشرفت خود و خواهرش هموارتر کند. "هنک" از شیفتگی "ادی" نسبت به "کویینی" باخبر می‌شود اما بیش از اینکه بتواند موضوع را با آنان در میان بگذارد، "کویینی" شرمگین از برملا شدن رابطه‌اش با یک تهیه‌کننده هوس‌باز بر "ادی"، آنان را ترک می‌کند. "هنک" به امید اینکه دست کم یک رابطه را نجات بدهد، به دروغ به "ادی" می‌گوید که علایق او صرفاً وسیله‌ای برای ورود به صحنه برودوی بوده است. "ادی" متقاعد می‌شود و سپس در حالی‌که "کویینی" را در دل بخشیده است، سر در پی او می‌گذارد..
ـ نوای برودوی نخستین فیلم موزیکال بلند تاریخ سینما، به معنی دقیق کلمه، بود. اما روایتی ساده‌لوحانه دارد و جنبه بصری آن هم تعریفی ندارد. با این همه اهمیت تاریخی آن انکارناپذیر است. سرآغاز یکی از سرگرم‌کننده‌ترین ژانرهای سینمائی و در واقع نخستین فیلم ناطقی بود که پخش گسترده بافت و انبوه مخاطب را جلب کرد (هر چند پیش از آن فیلم‌هائی مثل خواننده جاز / آلن کراسلند، ۱۹۲۷ و نورهای نیویورک/ برایان فوی، ۱۹۲۸ بر رده آمده بودند). فیلم از جهت‌های مختلف و اساسی الگوی نمونه‌های فراوان این ژانر در سال‌های بعد بوده است. چند تا از ترانه‌هایش جزء ملحقات لاینفک ژانر موزیکال شدند: "تو برای من ساخته شدی"، "نوای برودوی"، "سلام مرا به برودوی برسانید"، بعضی صحنه‌های نسخه اصلی به شیوه تکنی‌کالر فیلمبرداری شدند. بازسازی آن با نام دو دختر در برودوی (سیلوان سایمن، ۱۹۴۰)، با همکاری لانا ترنر، اثر به مراتب نازل‌تری بود.