ـ مرد پایه سن گذاشتهای (اینوئه) در یک آسایشگاه روانی کار میکند که همسرش (ناکاگاوا) نیز آنجا بستری است. دخترشان (ایجیما) به دیدار مادر میآید ولی نمیتواند با والدینش رابطه برقرار کند. مرد مشتاقانه روزهای یگانگی اعضاء خانواده و حادثهای را که باعث جنون همسرش شد به یاد میآورد: زن کوشید خود را همراه نوزاد پسرش غرق کند و دختر مداخله کرد و جان او را نجات داد. با این همه بچه از دست رفت. مرد میکوشد زنش را نجات دهد؛ اما زن ترجیح میدهد محبوس بماند...
ـ شاهکاری از سینمای صامت ژاپن و کار یکی از استادان این سینما. اثری آوانگارد و نشانگر ذهنیتی پیشگام و خلاق که رسانه را میکاود و بسط میدهد. فیلم در دو راستا که از لحاظ فرم و ریتم با هم ارتباط دارند، پیش میرود: یکی ملودرام تراژیک داستان ـ بدون کاربرد میاننویس ـ که با الگوی ظریفی از رجعتهائی به گذشته پرورش مییابد. دوم صحنههائی که تصورات و تجربیات فرد دیوانه را به نمایش میگذارند و حاوی مهمترین نوآوریهای فیلم هستند. کینوگاسا با استفاده آزادانه از سوپرایمپوزها، از شکل افتادگیها، تغییرات وضوح تصویر و پنهای سریع، مناظر اکسپرسیونیستی اصیلی خلق میکند. فیلم را پیشگوئی هنری نظریههای روانکاوانه مدرن دانستهاند.