فضا
هيچ تفکيک دقيقى بين فضا و هوا وجود ندارد. شاتل‌هاى Shuttles فضائى آمريکا و روسيه اختلاف بين سفاين فضائى و هواپيماها را بيان مىکنند؛ هر چند که براى مقاصد عملي، جائى که گازهاى جو رقيق مى‌شود، خط تقسيم ارتفاع تقريباً صد کيلومتر است. هدف اصلى راکت‌ها و شاتل‌هاى فضائي، فرستادن اقمار به فضا است. اقمار داراى يک رشته اهداف بالقوه و بالفعل ذيل هستند:
۱. هشدار اوليه و علائم هشداردهنده بالاى مدارىEarly Warning and High Orbital Sight
۲. جمع‌آورى اخبار در مدار پائين Intelligence Gathering on Low Orbit
۳. رله علائم Relaying Signals
۴. تعيين دقيق مسير زيردريائى‌ها همچون سيستم ناواستار آمريکا Providing Accurate Navigational Fixes as with American Nav Star System
۵. تخريب ماهواره‌هاى دشمن Destroying Enemy Satellites
۶. انهدام موشک‌هاى استراتژيک در سناريوى جنگ ستارگان Destroying Strategic Missiles in a Star Wars' Scenario
۷. هواشناسى meteorology
در اين زمينه توضيح مختصرى لازم است. اقمار هشداردهنده سريع و ارتباطات در فاصله ۳۶ هزار کيلومترى از زمين، در بالاى خط استوا قرار داده مى‌شوند؛ به‌عبارت ديگر اين ماهواره‌ها خود را با گردش کره زمين تطبيق مى‌دهند و براى اين منظور منطبق با اهداف روى سطح کره زمين مستقر مى‌شوند. ماهواره‌هاى جمع‌آورى اطلاعات با سرعت زياد و در مدارهاى پائين‌تر با سرعتى معادل ۱۲۰ تا ۳۲۰ کيلومتر به دور زمين مى‌چرخند و با عبور از روى اهداف تعيين شده، هشدارهاى الکترونيکى و تصاوير تلويزيونى را به ايستگاه‌هاى خود با سرعت زياد انتقال مى‌دهند.
آزمايش، توسعه و به‌کارگيرى سيستم‌هاى دفاعى ايستگاه فضائى و اجزاءِ آنها طبق ماده پنج معاهده ۱۹۷۲ - راجع به موشک‌هاى بالستيک بين آمريکا و روسيه - ممنوع شده است. به هر حال در ۲۳ مارس ۱۹۸۳ ريگان طى نطقى درباره جنگ ستارگان يا ابتکار دفاع استراتژيک، برنامه تحقيق و رهگيرى موشک‌هاى استراتژيک را در زمين و هوا بيان کرد. در اين پروژه احتمالاً سيستمى ماهواره‌اى عليه موشک‌هاى روسيه پس از چهار يا پنج دقيقه پرواز، زمانى‌که هنوز موشک تقريباً آهسته حرکت مى‌کند و کلاهک‌هاى مضاعف آن رها نشده‌اند، به‌کار گرفته مى‌شود. چنين به‌نظر مىرسد که ساده‌ترين راه‌حل، انعکاس آينه‌ها در مدار و استفاده از آنها به‌عنوان نقاط واقعى براى پرتو ليزر که از زمين مى‌تابد، باشد. يک ايستگاه کامل نبرد مدارى احتمالاً يک طول موج کوتاه hard wave يا يک شيءِ قابل توجه و اساسى است که نه تنها مى‌تواند ذرات يا پرتوهاى ليزر را عليه موشک‌هاى روى زمين و در حال پرواز هدايت کند، بلکه قادر به حمله شديد فضائى نيز هست. به طورى‌که از رسانه‌ها شنيده مى‌شود، روس‌‌ها چندين سال درگير پروژه‌هاى جنگ ستارگان بوده‌اند. پيش از آن، آنان توانائى محدودى براى انهدام ماهواره‌ها و ايستگاه‌هاى فضائى با موشک و به‌کارگيرى ليزر براى تخريب اقمار در مدار پائين داشته‌اند.
با توجه به پيشرفت فنّاوري، عمليات و مفاهيم استراتژى تغيير خواهند کرد. بسيارى از اين مفاهيم و فنّاورى در خلال دهه ۱۹۹۰ توسعه يافته است و دهه اول قرن بيست و يکم به‌صورت پنهان و آشکار توسعه خواهد يافت.
طبق يک درگيرى فرضى در منطقه خليج فارس، چگونگى احتمال شکل‌گيرى جنگ هوائى در آينده با استفاده از دانش و استراتژى جديد ترسيم شده است. بر اساس اين فرض، در ۲۰۰۷، نيروى هوائى آمريکا، بعد از شصت سال تغيير نام داده و نيروى هوا فضاى آمريکا ناميده خواهد شد.
اين نامگذارى بنا به پذيرش روزافزون فضا به‌عنوان يک بخش کليدى از محيط جنگى پنتاگون انجام خواهد گرفت. نيروى هوائى آمريکا براى تأمين هزينه بالا و سرسام‌آور و عمليات فضائى در اواخر قرن بيستم مجبور به اتخاذ سياست‌هاى جديد و بازبينى سياست‌هاى پيشين خواهد شد. عناصر اصلى اين سياست عبارت است از:
- پرواز در مناطق غيرنظامى
- اتکاءِ بيشتر به تعداد زيادى از ماهواره‌هاى کوچک نظارتى
- پذيرش سيستم انتقال اطلاعاتى با هزينه پائين
همچنين نيروى هوائى آمريکا در ۲۰۱۵، ۲۵۰ ماهواره تجسسى را تکميل خواهد کرد که در جهت پوشش اطلاعاتى تمام کرهٔ زمين طى شبانه روز طراحى مى‌شوند.
فلسفه ساخت اين ماهواره‌ها و فضاپيماها از آزادسازى فنّاورى تجسسى فضائى ايالات متحده در دههٔ ۱۹۹۰ در واکنش به خواست‌هاى جهانى به فضاى غيرنظامى نشئت مى‌گيرد. اين شبکه کامل نيست، اما به‌دليل تهديدآميز بودن بعضى از مناطق، همانند منطقه خليج فارس، پوشش آن بسيار وسيع خواهد بود. خط توليد ماهواره‌ها همانند خط توليد هواپيما خواهد شد و براى نيروى هوائى آمريکا امکان دسترسى به جديدترين اطلاعات و فنّاورى دشمن را فراهم مى‌کند. اين جنگنده‌هاى ماهواره‌اى بايد در فاصله‌اى کمتر از دو سال ساخته و تکميل شوند.
اين ماهواره‌هاى مراقبتى ماوراءِ ديد بشر hyperspectral، قبل از بحران، ايران را از نظر ساخت و توليد سلاح‌‌هاى شيميائي، بيوپوژيکى و هسته‌اى و فعاليت موشک‌هاى بالستيک زيرنظر خواهند داشت. فضاپيماى تصويربردار به‌وسيله تصويربردار به‌وسيله ماهواره‌هائى با رادار دريچه‌اى ساختگى (SAR) و گيرنده‌هاى متغير و سبک (LIDAR) که حتى در هواى بد هم مى‌توانند گازهاى بيولوژيکى و شيميائى را به‌طور مجزاء کشف کنند، مجهز مى‌شود. در زمان واقعي، يعنى زمان ارسال و دريافت پيام‌ها، تصوير مشروحى از تأسيسات نظامى ايران گردآورى خواهد شد که شامل حرکت‌هاى زرهى و گروه‌‌هاى نظامى مى‌شود. براى دريافت جزئيات بيشتر، تعدادى از سيستم‌هاى عکسبردارى با قدرت شناسائى بالا در مدارهائى که به‌طور روزانه در محوطه‌اى همانند خليج‌فارس مى‌توانند در حال گردش باشند پرتاب خواهند شد. اين اعمال ضرورى به‌نظر مىرسد؛ زيرا ايران از سيستم‌هاى استتار پيچيده براى پنهان کردن مکان‌هائى از قبيل پايگاه‌هاى پرتاب‌کننده موشک بالستيک بهره خواهد جست.
حتى قبل از همبستگى و صف‌آرائى واحدهاى نظامى در ميدان جنگ، ايالات متحده و متحدان آن اطلاع کافى از قابليت جنگى ايران مى‌توانند داشته باشند. پس از انهدام اهداف کوچک، مانند سکوهاى پرتاب‌کننده موشک و سيستم‌هاى موشک زمين به هوا، ماهواره‌هاى مستقر در فضا با استفاده از انواع رادارهاى مراقبتي، منطقه را از انتشار امواج راديوئى پاک مىکنند. سيستم‌هاى فضائي، همگام با سکوهاى مختلف به‌عنوان دريافت‌کننده فعاليت مىکنند و در ارتفاع بالا در خارج از فضاى ايران براى تعيين اهداف پر خطر و ارزشمند با فاصله چند مترى از يکديگر در حال پرواز بود و وقتى گيرنده‌هاى سلاح روى هدف قفل مى‌شوند، با استفاده از مختصات، مى‌توانند به‌طور دقيق حتى سانتى‌مترى مهمات را نشانه‌گيرى کنند و اين به‌دليل پوشش وسيعى است که آنها در سطح کره زمين دارند.