غابهٔ. [ ب َ ] (ع اِ) زمین پست هموار. || گروه مردمان . || نیزه ٔ دراز یا نیزه ٔ لرزان . || بیشه ٔ درختان انبوه و درهم پیچیده ، یقال : لیث غابهٔ. ج ، غاب و غابات . اَجَمه . مرغزار. نیزار.نیستان . (منتهی الارب ). و در معجم البلدان آرد، هوازنی گفته است : غابهٔ؛ زمینی است گود و پست و هموار که دارای کنگره باشد و در معنی با کلمه ٔ «وهده » یکی است و ابوجابر اسدی گفته است : غابهٔ گروهی از مردم و درخت درهم پیچیده که زمین آن بلند و برآمده نیست به صورتی که مردم می توانند از آن هیزم به دست آورند و سودهای دیگر برگیرند. || غابهٔالبحر؛ جایگاهی که جانورهای کوچک متحجر در آن گرد هم است . (المنجد).