اِبْنِ شَهید، ابوحفص، عمر تُجیبی (د بعد از 444ق/1052م)، شاعر و ادیب عصر ملوک الطوایف اندلس. از زندگی وی هیچ اطلاعی در دست نیست و حتی معاصران او که به او اشارتی کردهاند، از بدیهیترین زوایای زندگی وی از جمله نام پدرش بیاطلاع بودهاند (نک: حُمیدی، 2/478). تنها میدانیم که وی نزد امرا و بزرگان المریه قرب و منزلتی داشته (همانجا؛ نیز قس: ابن بسام، 1(2)/690) و از مداحان معتصم بن صمادح امیر المریه بوده است (ابن سعید، 2/209؛ ابن خطیب، 190). ابن بسام (1(2)/670 -691) مهارت او را در نظم و نثر ستوده و قطعاتی از نثر مسجع و به دور از تکلف او را که شامل یک رساله و قسمتهایی از یک مقامه است به انضمام ابیاتی در مدح معتصم ابن صمادح آورده است. پرس (ص مقامهٔ او را متأثر از رسالهٔ التوابع و الزوابع ابن شُهید (ه م) دانسته است (قس: دلاگرانخا، .(72 حمیدی (همانجا) در حدود 440ق او را در المریه ملاقات کرده و ابیاتی از اشعار وی را ضبط کرده است. گرچه وی سرودههای بسیاری داشته، اما مجموع ابیات به جا مانده از وی که در آثار ابن بسام (1(2)/682 -691)، حمیدی (2/478-479)، ضبی (ص 407- 408) آمده از 106 بیت تجاوز نمیکند.