اِبْنِ خَضِر، شهاب الدین ابوالعباس احمد بن محمد صالحی (706- 785ق/1306-1383م)، مُقری و فقیه حنفی. وی در منابع متأخر «قول احمد» نیز نامیده شده است (بغدادی، 1/115؛ زرکلی، 1/225). از زندگی وی آگاهی بسیاری در دست نیست؛ همین اندازه گفته شده است که ابن خضر از عالمان و فقیهان حنفی زمان خود در دمشق بوده و از مشایخی چون عیسی مطعّم، ابوبکر بن عبدالدائم، قاضی سلیمان، احمد بن ابی طالب حجّار (ابن جزری، 1/113) و هدیّه بنت عسکر (ابن قاضی، 3/118) استماع کرد و آنگاه در 750ق/1349م در دارالعدل دمشق به افتاء گمارده شد و در مدرسهٔ مقدمیّه و رکنّیهٔ دمشق به تدریس پرداخت و سرانجام در صالحیهٔ دمشق درگذشت (همانجا). ابن جزری و ابن حجی از وی دانش آموختهاند (ابن جزری ابن قاضی، همانجاها). از آثار وی کتاب حاشیهٔ علی الفوائد الفناریهٔ علی ایساغوجی در منطق است که در 1253ق/1837م ضمن مجموعهای در استانبول چاپ شده است و نیز کتاب حاشیهٔ علی شرح العقائد النسفیّهٔ که به گفته زرکلی، (1/225) به چاپ رسیده است. نسخهٔ کتاب الغوص لاقتباس نفائس الاسرار المودعهٔ فی دررالبحار که شرحی است به کتاب دررالبحار محمد بن یوسف قونوی در کتابخانهٔ زیتونیهٔ تونس موجود است II/90) .(GAL,S, آثاری که به او منسوبند و از نسخ آنها اطلاعی در دست نیست، عبارتند از: شرح رسالهٔ الاستعارهٔ ابوالقاسم لیثی و الصّراط المستقیم فی تبیین القرآن الکریم در تفسیر (بغدادی، همانجا).