اِبْنِ خُراسان، ابوالحسین احمد بن حسین بن حیدرهٔ طرابلسی (د 497ق/1104م)، شاعر. اطلاع ما از زندگی وی بسیار اندک است. گویا بسیار جوان بود که به دمشق سفر کرد. تاریخ ورود او به دمشق همزمان با ورود بنو علوش به این شهر است، اما در منابع به این تاریخ اشارهای نشده است، وی مدتی در این شهر اقامت گزید و همانجا همسری اختیار کرد. ظاهراً در این مدت روزگار را به خوشگذرانی و بادهخواری سپری میکرده است (ابن منظور، 3/52؛ قس: ابن جوزی، 8(1)/10)، اما دانسته نیست که وی به چه سبب این شهر را ترک گفته است. گویا به بغداد نیز سفر کرده (صفدی، 6/351) و شاید هنگام بازگشت به طرابلس بوده که از این شهر گذشته است. ابن منظور (همانجا) او را شاعری مشهور معرفی میکند و اخلاق او را میستاید. سبب اختلاف ابن خراسان با والی و قاضی طرابلس، فخرالملک بن عمار و برادرش روشن نیست، اما همین امر موجب شد که وی اشعاری در هجای آن دو بسراید، پس به دستور قاضی ابن عمار، او را چندان زدند که جان سپرد (ابن منظور، 3/53؛ ابن تغری بردی، 5/188). با اینکه ابن جوزی (همانجا)، ابن خراسان را صاحب دیوان شعر میداند، اما از آثار او جز چند بیت چیزی بر جای نمانده است. قطعهای که یاقوت (3/533) در اشتیاق دوستان از او نقل کرده، عمدهترین اثری است که از شعر وی میشناسیم.