اِبْن‌ِ جارود، ابومحمد عبدالله بن علی معروف به ابن جارود (ح 230-307ق/845 - 919م)، محدث و ناقد حدیث نیشابوری ساکن مکه. از زادگاه و زندگانی او آگاهی در دست نیست جز اینکه وی از ابوسعید اشج، حسن بن محمد زعفرانی، محمد بن آدم، یعقوب بن ابراهیم دورقی، عبدالله بن هاشم طوسی، ابن خزیمه و جمعی دیگر و به گفتهٔ حاکم از اسحاق بن راهویه، علی بن حجر و احمد بن منیع نیز حدیث شنیده است، اما ذهبی ( تذکرهٔ الحفاظ، 3/794؛ سیر اعلام النبلاء، 14/240) گوید: در جایی ندیدم که وی این 3 تن را ملاقات کرده باشد و می‌افزاید که ابن جارود از پیشوایان علم حدیث بوده است؛ حاکم و بعضی دیگر او را ثنا گفته‌اند ( سیر اعلام النبلاء، همانجا). افرادی چون ابوالقاسم طبرانی، ابوحامد بن شرقی، محمد بن نافع مکی، یحیی بن منصور قاضی، دعلج سجزی، محمد بن جبریل عجیفی و دیگران از وی حدیث شنیده و روایت کرده‌اند (همانجا). آثار: به ابن جارود چند اثر نسبت داده‌اند، از جمله الاسماء و الکنی، که خطیب بغدادی از آن استفاده و نقل کرده است (14/298). ذهبی ( سیر اعلام النبلاء، 8/81) به نقل از قاضی عیاض آورده است که ابن جارود در مناقب مالک کتابی نوشته است، اما در ترتیب المدارک قاضی عیاض چیزی در این مورد نیست. قاضی عیاض تنها نوشته است که وی نیز چون دیگران غرایب احادیث مالک را جمع‌آوری کرده است (نک: 1/198- 199). به گفتهٔ سخاوی، ابن جارود کتابی به نام الا¸حاد، دربارهٔ اصحاب پیامبر اکرم(ص) تألیف کرده و کتاب دیگری نیز به نام الجرح و التعدیل داشته است (ص 175، 220)، اما مهم‌ترین کتاب وی المنتقی من السنن المسندهٔ عن سیدنا المصطفی (ص) در حدیث و احکام است. ذهبی ( سیر اعلام النبلاء، 14/239) نوشته که وی در این کتاب از روایات حسن تنزل نکرده، مگر اندکی از احادیث نادر که ناقدان حدیث در آن اختلاف کرده‌اند. این کتاب یک بار در 1309ق/ 1891م، بار دیگر در 1315ق/1897م در حیدرآباد دکن، و بار سوم به کوشش عبدالله عمر البارودی در 1988م در بیروت به چاپ رسیده است.
