اِبْنِ بُشْری، ابوالحسن علی بن بشری آغرناطی، کاتب و شاعر اندلسی، معاصر نصریان غرناطه. از زندگی او اطلاعی در دست نیست، حتی منابع جدید نیز به ندرت از او سخن گفتهاند. تنها از آن روی که وی پارهای موشحات ابن خطیب را نقل کرده، میتوان حدس زد که در سدهٔ 8 یا 9ق/14 یا 15م میزیسته است (اهوانی، 7) و از آنجا که نیفر (1/129) او را در زمرهٔ ادیبان تونس آورده، میتوان احتمال داد که از اندلس به تونس عزیمت کرده و در آنجا رحل اقامت افکنده است. شاید وی از عالمان و ادیبانی بوده باشد که در دوران پرآشوب اندلس زادگاه خویش را ترک گفته و به برالعدوهٔ یا تونس، مصر و حتی به شرق مهاجرت کردهاند. شهرت ابن بشری از هنگامی آغاز شد که کولن1 به نسخهای از کتاب او به نام عُدّهٔ الجلیس و مؤانسهٔ الوزیر و الرئیس در مغرب دست یافت (نک: اشترن، .(XXIII/339 این نسخهٔ منحصر به فرد در 222 صفحه و به خط مغربی است و قریب 300 موشحه از شعرای اندلس از سدههای 5 و 6ق به بعد را در بردارد (نک: گارسیا گومز، «24 خرجه2»، 64 -63 ؛ اهوانی، همانجا). انواع موشحات اندلسی با اشکال، عروض و خرجههای گوناگون عامیانه و معرب از شعرای نامداری چون ابن بقی طلیطلی، اعمای تطیلی، ابن زهر (ه م م)، ابن ارفع رأسه، لاردی و دیگران در این مجموعهٔ گرانبها گرد آمده است و از این رو در پژوهشهای مربوط به شعر عامیانهٔ اندلس و ارتباط آن با عناصر شعری غیر عرب میتوان از آن مجموعه بهرهٔ بسیار گرفت. چنانکه گارسیاگومز نیز 26 خرجهٔ غیرعربی (رومانسی) را در میان آنها شناسایی کرده و با ترجمهٔ اسپانیایی و توضیحات در مجلهٔ اندلس XVII/52-127 به چاپ رسانده است (قس: گارسیا گومز «خرجههای رومانسی3»، 49 ؛ اشترن، همانجا، حاشیهٔ .(2 اشترن نیز 4 فقره از موشحات این کتاب را با ترجمهٔ انگلیسی و توضحیات در همان مجله منتشر ساخته است. با اینهمه متن کامل این کتاب مهم که بزرگترین مجموعهٔ موجود از موضحات اندلسی است، به رغم ارزش فراوانی که در شناخت شعر اندلس دارد، هنوز به چاپ نرسیده است (قس: آل طعمه، 22).