اِبْنِ بَشْرون، عثمان بن عبدالرحیم (د پس از 561ق/1166م)، ادیب، از مردم صقلیه، بشرون که عثمان شهرت خود را از او یافته است، نیای بزرگ وی بود. در تبارنامهای که تجانی (ص 366-367) برای او نقل کرده نام و نسب او، «عثمان بن ابی القاسم بن عبدالرحمان بن حشرون» آمده است. نامهای مذکور در این سلسله نسب - بجز عثمان - با آنچه منابع دیگر آوردهاند، تفاوت دارد. ظاهراً ابوالقاسم کنیهٔ ابن بشرون بوده نه نام پدر او، و کلمهٔ «ابن» نیز در «ابن ابی القاسم» توسط ناسخان افزوده شده و عبدالرحیم به عبدالرحمان تبدیل گردیده است. این احتمال وقتی تقویت میشود که توجه کنیم کلمهٔ «حشرون» نیز در برخی از نسخههای کتاب رحله به صورت صحیح آن، یعنی بشرون ضبط شده است (همو، 367، حاشیه). در هر حال از زندگی ابن بشرون اطلاعات چندانی در دست نیست، اما عمادالدین کاتب (قسم شعراء مصر، 2/115) کتابی با عنوان المختار فی النظم و النثر لافاضل اهل العصر به وی نسبت داده که تاریخ تألیف آن را 561 ق یاد کرده است (قس: حاجی خلیفه، 2/1624؛ المکتبهٔ العربیهٔ، 704- 705). عمادالدین خود در تألیف خریدهٔ از کتاب مذکور بهرهٔ بسیار برده (قسم شعراء المغرب، 17- 19، 167، قسم شعراء المغرب و الاندلس، 189-191، 237) و شرح حال 36 تن از شعرای معاصر ابن بشرون را که در المختار آمده بوده، با گزیدههایی از اشعار آنان آورده است. ابن جوزی (8(1)/172) نیز میگوید که وی شرح حال ابن ماجد را در آن کتاب دیده بوده است.