اِبْنِ بَشّار، احمد بن محمد بن سلیمان، ادیب و کاتب سدهٔ 3 و 4 ق/ 9 و 10م. از دوران زندگانی، معاصران و حیات سیاسی - اجتماعی وی اطلاعی در دست نیست. کهنترین مأخذی که از وی نام برده فهرست ابن ندیم است و دیگر مآخذ صریحاً مطالب آن را تکرار کردهاند. ابن بشار از نظر بلاغت و شیوهٔ نگارش از بزرگترین کاتبان عصر خویش به شمار میرفته و ابوعبدالله کوفی وزیر، شاگرد او بوده است (ابن ندیم، 150؛ قس: یاقوت، 4/189؛ صفدی، 8/52 -53). ابن ندیم (همانجا) دو کتاب به او نسبت داده، گوید خود آنها را به خط مؤلف دیده است: کتاب الخراج، کتابی بزرگ حدود هزار ورقه و کتاب الشراب و المنادمهٔ، یا به قول بغدادی (1/57) البیوتات و المنادمهٔ. تاریخ درگذشت او را هیچ یک از منابع جز بغدادی (همانجا) که آن را در 312ق/924م دانسته، ذکر نکردهاند، اما معلوم نیست وی از کجا به این تاریخ دست یافته است.