اِبْنِ بِسْطام ، حسن بن بسطام بن سابور (شاپور) زیأت واسطی، محدث شیعی امامی سدهٔ 4ق/10م. از زندگی وی چندان اطلاعی در دست نیست، پدرش بسطام و عموهایش زکریا، زیاد و حفص از ثقات بوده و از امام صادق (ع) و امام کاظم (ع) روایت کردهاند (نجاشی، 110؛ بحرالعلوم، 1/367- 368). خوانساری وی را هم طبقهٔ کلینی (د 329ق/941م) و ابن قولویه قمی (د 368ق/979م) دانسته است (2/209). حر عاملی او را از راویان حدیث ذکر کرده است (17/178، 181، 184). کتاب طب الائمهٔ را او و برادرش ابو عتاب (عبدالله بن بسطام) تألیف کردهاند. این کتاب بسیار سودمند است و در آن در باب بهداشت خوراکیها و منافع آنها و نیز ادعیه و تعویذها گفت و گو شده است (نجاشی، 39). حسینی گوید: طب الائمهٔ احادیثی است با اسانید مربوط به منافع خوراکیها و آشامیدنیها و مضرات آنها و بعضی از دعاها و حرزها برای دفاع امراض (مرعشی، 7/321). این کتاب در هند به چاپ رسیده (آقابزرگ، 15/139-140) و در نجف نیز به کوشش محمد مهدی موسوی خرسان در 1385ق/1965م چاپ شده است.