اَبوالْبَیْداءِ ریاحی، اسعد بن عصمه، شاعر سدۀ 2ق/8م. وی در بادیه پرورش یافته بود (ابن جراح، 69؛ قس: EI2, S) و گویا به همین سبب به ابوالبیداء (= پدر صحرا) مشهور شده است. در بصره اقامت گزید و تعلیم کودکان را پیشه ساخت و تا آخر عمر در آنجا به سر برد (ابن جراح، همانجا؛ ابن ندیم، 49؛ یاقوت، 6/89). ابوالبیداء در شعر و لغت مهارت بسیار داشت و از فصحای معروف عرب بهشمار میرفت. برخی از بزرگان علم و ادب آن روزگار، از جمله ابن سلام جُمَحی و اصمعی (ﻫ م م) در زمرۀ شاگردان او بودهاند (ابن سلام، 87، 127؛ بستانی، 4/224). وی راوی اشعار ابونواس بود و ابونواس در رثای او ابیاتی سروده است (ص 572). ابومالک عمروبن کرکره پسر خوانده و راوی اشعار ابوالبیداء بود. از دیگر راویان شعر او ابوعدنان عبدالرحمن بن عبدالاعلی را میتوان نام برد (ابن ندیم، 49، 51؛ قس: پلا، 137). ابن ندیم (ص 188) مجموع اشعار وی را 30 برگ دانسته است، اما همۀ ابیاتی که در آثار جاحظ (1/70)، ابن جراح (ص 69-70)، ابوحیان توحیدی (3/336) و علیخان مدنی (4/370) از او باقی مانده، از حدود 7 بیت تجاوز نمیکند.