اِبْنِ مَصال، ابوالفتح نجمالدین سلیم (سلیمان) بن محمد بن مصال لَکّی مغربی (مق 544ق/1150م)، از امراء و وزرای فاطمیان در مصر. وی از مردم لُکّ از نواحی بَرقه. شهرکی بین اسکندریه و طرابلس بود و مانند پدر به بازیاری و بیطاری اشتغال داشت (یاقوت، 4/364؛ ابن خلکان، 3/417). از چگونگی راه یافتن وی به دستگاه فاطمیان اطلاعی در دست نیست. او در 533ق/1139م، به امر الحافظ لدینالله فاطمی، ادارهٔ امور مملکت را - بیآنکه عنوان وزارت داشته باشد - تا مرگ خلیفه (544ق/1149م) برعهده گرفت (دواداری، 507؛ زامباور، 149). حافظ در زمان حیات خویش از پسرش ظافر پیمان ستاند که چون به خلافت رسد، ابن مصال را به وزارت برگزیند. امیر سیفالدین ابوالحسن علی بن سَلاّر والی اسکندریه که از وزارت ابن مصال ناخشنود بود، با پسر خواندهٔ خویش عباس بن ابی الفتوح صنهاجی، امیر ناحیهٔ غربی، اتفاق کرد که ابن مصال را از وزارت برکنار کند. چون ابن مصال از این تصمیم آگاه شد، نزد ظافر شکایت برد (ابن خلدون، 4(1)/155-156). ظافر مجلسی ترتیب داد و در حضور امراء ابن مصال را وزیر و نایب خویش خواند و آنان را به اطاعت از وی دعوت کرد. امیران، گرچه نخست اظهار فرمانبرداری کردند، اما کمی بعد به تحریک امیری به نام لکرون، به یاری ابن سلار برخاستند. ظافر ناگزیر ابن مصال را با پول فراوان به جمع و تجهیز سپاه و دفع ابن سلار مأمور کرد (ابن منقد، 7). پس در جنگی که میان آن دو در محلی به نام دلاص درگرفت، ابن مصال کشته شد (دواداری، 552 -553؛ ابن شاکر، 12/475). وی مردی شجاع و با تدبیر بود، ولی وزارتش بیش از 40 یا 50 روز نپایید. از قاضی و فقیه عُمارهٔ بن ابی الحسن حکمی یمنی (د 569ق) ابیاتی در ستایش او در دست است (ص 216، 228-229، 259).