اِبْن‌ِ مُسْکان، ابومحمدعبدالله (د قبل از 183ق/799م)، از راویان امام موسی کاظم(ع). وی در کوفه می‌زیسته و از موالی قبیلهٔ عنزه و به نقلی قبیلهٔ عجل بوده است (نک: ابن بابویه، «مشیخهٔ»، 58؛ نجاشی، 214). دربارهٔ زندگی او اطلاعات بسیار اندک است. در اینکه وی از اصحاب امام صادق(ع) نیز بوده باشد، اختلاف وجود دارد، چنانکه از طرفی به نقل عیاشی از یونس بن عبدالرحمان، صحابی امام کاظم(ع)، با اینکه ابن مسکان ناقل بسیاری از سخنان امام صادق(ع) بوده، تنها یک حدیث از ایشان استماع نموده است (نک: طوسی، اختیار، 382-383). نجاشی (همانجا) نیز روایت وی از امام صادق(ع) را محرز ندانسته و تنها وی را از راویان امام کاظم(ع) شمرده است. در حالی که ابن فضّال (نک: ابن ماکولا، 7/257)، برقی ( رجال، 22) و طوسی ( رجال، 264) او را در شمار اصحاب امام صادق(ع) آورده‌اند و در منابع حدیثی امامیه موارد زیادی روایت ابن مسکان از آن امام دیده می‌شود که در برخی به مستقیم بودن روایت تصریح شده است (به عنوان نمونه، نک: ابن بابویه، التوحید، 137). به هر حال آنچه دربارهٔ ابن مسکان مسلم است، توثیق وی از جانب رجال‌شناسان امامی و برشمردن او در میان اصحاب اجماع است (طوسی، اختیار، 375، فهرست، 196؛ نجاشی، همانجا). او از مشایخ بسیاری روایت کرده که از آن میان ابوبصیر لیث مرادی، زرارهٔ بن اعین، جابربن یزید جُعفی، بُرید بن معاویهٔ عجلی، هشام بن سالم جوالیقی، ابان ابن تغلب، محمد بن مسلم، ابن ابی یعفور و محمد بن علی حلبی را می‌توان ذکر کرد (ابن بسطام، 55؛ فرات، 165؛ کلینی، 6/143؛ طوسی، اختیار، 330، تهذیب، 2/168، 174، 245، 7/41). در شمار راویان وی نیز باید از صفوان بن یحیی، یونس بن عبدالرحمان، محمد بن سنان، حمّاد بن عیسی، حمّاد بن عثمان، ایوب بن نوح، جمیل بن دراج، حسن ابن علی بن فضّال، حسن بن محبوب و ابن ابی عمیر یاد کرد (برقی، المحاسن، 145؛ کلینی، 7/144؛ ابن بابویه، التوحید، 352، علل، 377، کمال‌الدین، 1/262؛ نجاشی، همانجا؛ طوسی، تهذیب، 1/307، 2/174، 285، 8/39). نجاشی (همانجا) از آثار وی کتاب فی الامامهٔ و کتاب فی الحلال و الحرام را بر شمرده و تصریح کرده که بیشتر مطالب اثر اخیر برگرفته از روایات استادش محمد بن علی حلبی بوده است. به گفتهٔ همو (ص 215) ابن مسکان در روزگار امامت امام کاظم(ع) (د 183ق) درگذشته است.