اِبْنِ مَخْلَد، ابوعبدالله محمد بن مخلد بن حفص دوری عطار (233-24 جمادیالا¸خر 331ق/848 - 5 مارس 943م)، محدث بغدادی. وی در محلهٔ دور در جانب شرقی بغداد میزیسته و از مسلم بن حجاج نیشابوری، زبیر بن بکار، یعقوب بن ابراهیم دروقی و حسن بن عرفه و جمعی دیگر حدیث شنیده است (خطیب، 3/310-311) و نیز با عدهای از شاگردان احمد بن حنبل چون صالح پسرش، ابوداوود سجستانی و دیگران همنشینی داشته و از آنان حدیث نقل کرده است (ابن ابی یعلی، 2/73). مقام علمی، وثاقت و سخت کوشی وی را در طلب علم، دارقطنی و خطیب بغدادی (نک: خطیب، همانجا) تأیید کردهاند (نیز نک: ذهبی، 15/257؛ ابن حجر، 5/374). از شاگردان و راویان ابن مخلد افرادی چون دارقطنی، محمد بن حسین آجری، ابوالعباس ابن عقده، ابوحفص ابن شاهین، ابوبکر ابن جعابی و ابوعبیدالله مرزبانی را میتوان نام برد (نک: دارقطنی، 1/27، جم؛ ابن شاهین، 50، 52؛ خطیب، 3/310). از آثار اوست: السنن فی الفقه، آلا¸داب، المسند (ابن ندیم، 288) و نیز اخبار الصبیان و مایستدل به علی رشد الغلام (ابن مستوفی، 1/130) که نشانی از آنها در دست نیست، ولی برخی دیگر از آثار او به صورت خطی یافت میشوند: 1. الامالی ( فهرس، 260، 357- 358، 560؛ ظاهریه، 109)؛ 2. مارواه الاکابر عن الامام مالک بن انس و غیره ( فهرس، 521؛ ظاهریه، همانجا؛ )؛ GAS,I/181 3. المنتقی، که نسخهٔ خطی آن در مدینه وجود دارد (نک: زرکلی، 7/93).