اِبْنِ مُجْبَر، ابوبکر یحیی بن عبدالجلیل بن عبدالرحمان بن مجبر فِهری (ح 535 - 588ق/1141-1192م)، شاعر اوایل عصر موحدون در اندلس و مغرب. در برخی منابع نام او را «ابن مجیر» ضبط کردهاند که بیگمان تصحیف است (نک: ابن خطیب، 4/418؛ حاجی خلیفه، 768؛ ابن عماد، 4/295؛ زرکلی، 8/152؛ امین، 2/48). او اهل بَلَّش مالقه1 بود (صفوان، 51)، در مرسیه پرورش یافت و همانجا ادب آموخت و آنگاه در اشبیلیه مسکن گزید (ابن ابار، 2/725). تا 567ق که ابن مردنیش بر مرسیه حکم میراند، او ظاهراً از مدیحهسرایان وی بود (ابن خطیب، 4/419؛ مقری، 3/238). چون یوسف بن عبدالمؤمن موحدی (د 580ق) به مرسیه لشکر کشید و آن شهر را فتح کرد (567ق)، ابن مجبر به دربار او پیوست و در زمرهٔ مدیحهسرایان وی درآمد (ابن خطیب، مقری، همانجاها). از 580ق که ابویوسف یعقوب ابن یوسف موحدی (منصور) به قدرت رسید، ابن مجبر در خدمت او بود و بیشتر اشعار وی را نیز مدح منصور تشکیل میدهد (ابن خلکان، 7/13؛ نیز نک: صفوان، 53 -54؛ ابن عذاری، 3/179؛ ابن شاکر، 4/275-277؛ حمیری، 201، 479؛ قس: نیکل، .(327 مرگ وی، شب عید قربان در مراکش و در 53 سالگی روی داد (ضبی، 493؛ ذهبی، 21/215؛ ابن شاکر، 4/275). از جمله شاگردان و راویان نامدار او میتوان از ابوعلی شلوبین نام برد (ابن خطیب، 4/421). ابن مجبر شاعری بزرگ و پیشرو شاعران زمان خود بود (ضبی، ابن ابار، همانجاها؛ ابن خطیب، 4/419؛ مقری، همانجا)، تا آنجا که او را «بحتری اندلس» لقب دادهاند (ابن سعید، 200؛ نیز درمورد تمجید منصور از او، نک: ابن خطیب، 4/419-420؛ مقری، همانجا). با اینهمه دیوان او که در 2 جلد (ضبی، 494) و شامل بیش از 400 ،7یا 400 ،9بیت بوده (ابن خطیب، 4/419؛ مقری، همانجا)، اکنون در دست نیست، گرچه قطعاتی از اشعار او را که بیشتر در مدح حکام و امرای بنی عبدالمؤمن است، میتوان در مآخذ یافت (نک: صفوان، 51 -57؛ ضبی، ابن ابار، همانجاها؛ ابن سعید، 200-201؛ ذهبی، 21/215-216؛ ابن خطیب، 4/421). نمونهای از هجای او را نیز مقری نقل کرده است (3/206؛ قس: نیکل، .(327-328