اِبْن‌ِ مُبارَکْشاه، شهاب‌الدین احمد بن محمد (806 -862ق/ 1403- 1458م)، ادیب صوفی مسلک و جُنگ نویس حنفی. وی در قاهره زاده شد، اما از زندگی او چیزی نمی‌دانیم. احتمالاً او و پدرش هر دو گرایش به تصوف داشتند و پدرش نیز ظاهراً به سبب همین گرایش لقب مبارکشاه یافت. وی از محضر استادانی چون ابن هُمام و ابن دَیری بهره برد و تمایل این دو استاد به تصوف در روحیهٔ ابن مبارکشاه بی‌اثر نبوده است. بارزترین نشانهٔ تصوف او را باید قصیده‌ای دانست که در مناقب لیث سمرقندی سروده است. این قصیده مورد توجه ابن حجر نیز قرار گرفت و اینکه ابن حجر نسخه‌ای از آن را نوشته و بر ابوالسیر ابن نقاش می‌خوانده، تعجب سخاوی را برانگیخته است (نک: سخاوی، الضوء، 2/65).ابن مبارکشاه همواره صوفیانه می‌زیست و سخاوی از قناعت و تواضع او در برابر طالبان علم که به خدمتش می‌آمدند، یاد کرده است (همانجا). وی با صلاح‌الدین اسیوطی پیوندی دوستانه داشت و مکاتباتی ادیبانه به شعر و نثر میان آن دو رد و بدل می‌شد (نک: سیوطی، 55). ابن مبارکشاه به ابن حجر عسقلانی استاد سخاوی نیز ارادتی خاص می‌ورزید و سخاوی از احترام فراوانی که ابن مبارکشاه نزد ابن حجر داشت، یاد کرده است (همانجا). سخاوی که خود را از دوستان نزدیک ابن مبارکشاه می‌دانسته ( الذیل، 128) در مجالسی که با هم داشتند، اشعار بسیاری از او می‌شنید ( الضوء، همانجا). آثار: 1. السفینهٔ. این مجموعهٔ 14 جلدی شامل منتخباتی است در شعر و ادب و حکایت و فنون و دانشهای گوناگون که از منابع بسیار فراهم آمده است. جلد نهم آن که قمطر الطبیب نام دارد، به مسائل پزشکی اختصاص یافته است. دورهٔ این مجموعه به لحاظ آنکه به خط مؤلف کتابت شده، از نفاست و ارزش بسیار برخوردار است و اکنون در کتابخانهٔ فیض‌الله استانبول نگهداری می‌شود ( سید، 1/482-484)؛ 2. زهر الحدیقهٔ فی الاطعمهٔ الانیقهٔ، دربارهٔ خوراکیها. نسخه‌ای از آن در گوتا موجود است ( پرچ، شم .(1344 در منابع دو کتاب دیگر از وی یاد شده است: یکی التذکرهٔ که ظاهراً جنگی ادبی بوده است (سخاوی، الضوء، 2/65؛ حاجی خلیفه، 1/384)؛ دیگری کتاب فی مناقب الامام ابی اللیث (ابن عبدالقادر، 2/43)، اما در منابع دیگر به آن اشاره‌ای نشده است. سیوطی برخی از اشعار او را نقل کرده است (ص 55 -57). در میان آنها قصیده‌ای در مدح ابن حجر و یادآور هنگامی است که وی الفتح الباری خود را در شرح بخاری به اتمام رسانده بود.