اِبْن‌ِ کَیّال، برکات بن احمد بن محمد ذهبی دمشقی صالحی ملقب به زین‌الدین (863 -929ق/1459-1523م)، واعظ، محدث و فقیه شافعی. وی در آغاز تاجر بود و چون دیون فراوان پیدا کرد، تجارت را رها ساخت و ملازم شیخ برهان‌الدین تاجی شد و صحیح بخاری را نزد او خواند. سپس به گفتن حدیث در جامع اموی پرداخت. بعد از مرگ برهان‌الدین تاجی ریاست شافعیان دمشق به او رسید. پس از این زندگی او بجز ملازمت جامع اموی و وعظ در مسجد اقصاب و جامع جوزه و خطابت در صابونیه چیزی نمی‌دانیم (غزی، 1/165). تنها اثر چاپی او الکواکب النیّرات فی معرفهٔ من اختلط من الرواهٔ و الثقات در علم حدیث است که با تحقیق کمال یوسف الحوت در 1987م در بیروت به چاپ رسیده است. وی نام نویسنده را ابوالبرکات محمد بن احمد آورده است. از آثار خطی او الانجم الازواهر فی تحریم القراءهٔ بلحون اهل الفسق و الکبائر ( آربری، شم .(3419(2) الجواهر الزواهی فی ذم الملاعب و الملاهی (همان،شم وتعلیقات اوبر الاکتفاء کلاعی (ظاهریه، 1/45) را می‌توان ذکر کرد. همچنین اجازه‌ای از او خطاب به زین‌الدین عبدالرحمان بن یوسف بن عربی شافعی در برلین موجود است که تاریخ 926ق را دارد ( آلوارت، شم .(169 غزی (همانجا) از دو اثر دیگر با عناوین اسنی المقاصد فی معرفهٔ حقوق الولد علی الوالد و حیاهٔ القلوب و نیل المطلوب یاد کرد است.