اِبْن‌ِ کَرَکی، ابوالوفاء ابراهیم بن عبدالرحمان بن محمد بن اسماعیل کرکی، ملقب به برهان‌الدین (835 -922ق/1432-1516م)، قاضی و فقیه حنفی و رجل سیاسی مصر. کنیهٔ او را ابوالفضل نیز گفته‌اند. اصل خاندان او به کرک (در شرق اردن) باز می‌گردد. مادرش زنی چرکسی از موالی یشبک اتابک بود. او در قاهره متولد شد و پس از حفظ قرآن به خواندن و حفظ برخی کتب متداول چون اربعین نووی، شاطبیه، مختصر قدوری و الفیهٔ ابن مالک مشغول شد. او از استادانی مانند ابن حجر عسقلانی، علم‌الدین بلقینی، قلقشندی، ولوی سفطی، امین آقسرایی و ابن همام و دیگران بهره برد و به کسب اجازه از آنان نایل آمد و در تفسیر، فقه، حدیث و ادبیات تبحر یافت. او بر اثر کثرت معاشرت با امرا و بزرگان ترک، زبان ترکی را خوب می‌دانست (سخاوی، 1/59 -61). اگرچه به صورت دقیق مشخص نیست که ابن کرکی چگونه و به چه وسیله به بارگاه امیر قایتبای راه یافته است، اما سخاوی (همانجا) از سفر وی در ملازمت امیر به بحیره یاد کرده و به وضوح اشاره می‌کند که این سفر قبل از به سلطنت رسیدن قایتبای و در زمان امارت او بوده است. او اندکی بعد با به سلطنت رسیدن قایتبای (حک 872 -901ق) بیش از پیش نزد سلطان تقرّب یافت و ندیم خاص او شد، چنانکه در خلوت و جمع در ملازمت او بود. گویا سلطان بسیاری از صاحب منصبان را عزل کرده، اختیارات آنان را بدو سپرده بود. سخاوی (1/61 -63) و عیدروسی (ص 102) به تفصیل به شرح مناصب او پرداخته‌اند. او در سفرها از جمله سفر به شام، حلب، بیت‌المقدس، مکه و مدینه در رکاب سلطان بود (سخاوی، 1/62). در 883ق (همو، 1/63؛ تونکی، 3/180) خاطر سلطان از او رنجیده شد و وی در 886ق به کلی از حضور در بارگاه منع گردید (سخاوی، همانجا؛ عیدروسی، 102). آنگاه مدتی در خانهٔ خویش به تدریس و افتاء اشتغال ورزید، تا اینکه در 898ق به امامت اعاده شد و سال بعد اقراءِ حدیث و مشیخهٔ اشرفیه را نیز به دست آورد. در 903ق در عهد ناصرالدین محمد ابن قایتبای (حک 901-904ق) به قضاءِ حنفیه منصوب گردید، لیکن در 906ق بار دیگر معزول شد و به روزگار شرف‌الدین غوری (حک 906- 922ق) مقام قضا به وی پیشنهاد گردید، اما آن را نپذیرفت (عیدروسی، 102-103). مرگ ابن کرکی در قاهره، بر اثر غرق شدن در برکه‌ای که مقابل خانه‌اش قرار داشت، روی داد (غزی، 1/112؛ ابن عماد، 8/104). آثار: 1. تاریخ ابراهیم که نسخه‌ای از آن در کتابخانهٔ ملی پاریس موجود است ( دوسلان، شم 1931 )؛ 2. فیض المولی الکریم علی عبده ابراهیم، در فقه حنفی که نسخ خطی آن در کتابخانه‌های مصر، ترکیه و جز آن موجود است (نک: ازهریه، 2/234؛ خدیویه، 3/98؛ منجد، 31؛ ، TS شم GAL,S,II/95;4078 .(GAL,II/101; همچنین نسخه‌ای تحت عنوان مجموعهٔ المسائل در کتابخانهٔ دانشگاه پیل وجود دارد (نموی، شم .(921