اِبْن‌ِ قُرْصه، احمد بن موسی (د 701ق/1302م)، ادیب، شاعر و فقیه. او در فیّوم مصر به دنیا آمد، سپس به قُوص رفت و در شمار کارگزاران حکومت درآمد و مدتی نظارت بر دیوان قوص و اسنکدریه را برعهده گرفت (ادفوی، 146؛ صفدی، 8/205). چندی نیز در مدرسهٔ افرمیه به تدریس اشتغال داشت (ادفوی، صفدی، همانجاها). وی در نحو، لغت، ادب و نیز فقه چیره‌دست بود. از استادان او تنها به نام ابومحمد بن عبدالسلام اشاره شده است. گفته‌اند که وی کم‌سخن می‌گفت و در گفتار خویش اِعراب کلمات را آشکار می‌کرد (ادفوی، صفدی، همانجاها؛ ابن حجر، 1/328). ادفوی برخی پیشگوییها نیز به او نسبت داده است (همانجا). وی مردی ظریف و نکته‌دان بود و گفت‌وگوی او با سلطان علم‌الدین سنجر شجاعی بر این امر دلالت دارد (نک: ادفوی، صفدی، همانجاها). ادفوی ضمن ستایش از شعر ابن قرصه گفته است که وی دیوانی در 4 جلد داشته (ص 147) و سپس چند قطعه از اشعار وی را که مجموع آنها به بیش از 11 بیت نمی‌رسد، آورده است (ص 147- 148). افزون بر دیوان، چند خطبه و مسائلی در فقه، نحو، لغت و ادب، ادفوی کتابی با عنوان نُتَف المذاکرهٔ و تُحَف المحاضرهٔ به او نسبت داده است (ص 148؛ قس: صفدی همانجا) که اکنون در دست نیست. وی سرانجام در شهر قوص چشم از جهان فروبست (ادفوی، 146؛ صفدی، همانجا).