اِبْن‌ِ عیسی، ابوعبدالله محمد بن احمد صَنْهاجی (د 990ق/ 1582م)، ادیب و شاعر مراکشی. پدرش ادیبی فاضل بود (ابن قاضی، درهٔ الحجال، 1/106). ابن عیسی در دستگاه حکومتی سلطان عبدالله الغالب بالله (964-981ق) و سلطان ابومروان عبدالملک (983- 986ق). از سلاطین مغرب، شغل دبیری داشت (سلاوی، 5/57؛ 2 EI) و در زمان حکومت ابوالعباس احمدبن محمد معروف به المنصور الذهبی (986-1012ق) به ریاست دیوان (وزیر القلم الاعلی) برگزیده شد (ابن قاضی، همان، 2/226؛ مراکشی، 4/191). در همین زمان بود که وی کتاب الممدود و المقصور خود را به وی تقدیم داشت (مقری، 9/311؛ ابن سوده، 187). اما پس از چندی مأمون، پسر و جانشین منصور که فردی عیاش و فاسد بود، به علتی نامعلوم او را دستگیر کرد و پس از مصادرهٔ اموالش وی را در فاس به زندان افکند (وفرانی، 179؛ سلاوی، 5/169). ابن عیسی سرانجام در زندان درگذشت (ابن قاضی، همانجا) یا به قول مراکشی (همانجا) به فرمان سلطان به قتل رسید. وفرانی (ص 166) 4 بیت از اشعار او را در نکوهش دنیا و پادشاهان نقل کرده است و ابن قاضی (همانجا، جذوهٔ الاقتباس، 326) نثر او را بهتر از شعرش دانسته و خط وی را ستوده است. از او آثاری در دست است: 1. بدیع الجوهر النفیس، نسخه‌ای از آن در دارالکتب قاهره موجود است؛ 2. الممدود و المقصور من سَنا السلطان المنصور، قسمتهایی از آن در فاس موجود است (زرکلی، 6/7). به گفتهٔ زرکلی (همانجا) وی شرحی بر عینیهٔ ابن سینا نیز داشته است که اثری از آن در دست نیست.