اِبْنِ عِمادِ خُراسانی، علاءالدین محمد بن عمادالدین (د 800ق/ 1398م)، از شاعران پارسی گوی سدهٔ 8ق/14م. از اشارات کوتاه تذکرهنویسان چنین برمیآید که اصل ابن عماد از خراسان و زادگاه او نیز آنجا بوده، ولی در شیراز اقامت داشته و اکثر اوقات خود را در این شهر گذرانده است (دولتشاه، 237؛ اوحدی، 111؛ صبا، 18). معلوم نیست که وی به کدام یک از مناطق خراسان تعلق داشته و در چه زمانی آن ناحیه را ترک کرده و به شیراز مهاجرت کرده است، ولی طول اقامت وی در شیراز موجب شده است که برخی او را شیرازی بپندارند (احمد علی خان، 142؛ رحمعلی خان، 36). ابن عماد در بیشتر فنون سخن مهارت داشته (اوحدی، همانجا) و اشعار او مورد توجه سخندانان بوده است، چنانکه دولتشاه سمرقندی (همانجا) شیوایی کلام او را در غزل و قصیده ستوده است. ابن عماد اشعاری در مدح رسول اکرم(ص) و امامان(ع) سروده است که نشان از تشیع او دارد. اشعار او دارای مضامین عرفانی است و در غزلیات خود «ابن عماد» تخلص میکرده است. آثار: 1. روضهٔ المحبین یا ده نامه. این کتاب مانند «ده نامه»های دیگری که از عهد مغول به بعد رایج شد، منظومهای است عاشقانه در بیان حالات عشق و نامههایی که میان عاشق و معشوق مبادله شده است. این اثر در 794ق/1329م و در 760 بیت به شکل مثنوی سروده شده و از زمان تألیف در میان اهل ادب از اشتهار ویژهای برخوردار بوده است. دولتشاه، از شهرت این کتاب در زمان خود سخن میگوید (همانجا) و کثرت نسخههای خطی آن در کتابخانههای جهان این گفته را تأیید میکند. روضهٔالمحبین در 1314ش، به کوشش سعید نفیسی در تهران چاپ شده است. 2. دیوان اشعار، تنها نسخهٔ خطی و شناخته شدهٔ این مجموعه، در مصر (دارالکتب، 1/148) موجود است. علاوه بر دو اثر یاد شده، کتاب دیگری به نام تجوید منظوم به ابن عماد نسبت دادهاند که در 809ق/1406م، سروده شده است (منزوی، 1/79، 4/2705)، اما با توجه به اینکه ابن عماد در 800ق، درگذشته است، انتساب این اثر به وی قابل تردید است.