این مجموعه بر مبنای نارساییهای موجود در مطالعات تاریخنگاری معماری ایران و با هدف بررسی این امر و دستیابی به رویکردی مناسب به منظور رسیدن به موقعیت مطلوب شکل گرفته است. در فصل نخست کتاب با توجه به مسالهی عدم شناسایی و معرفی تاریخ معماری به منزلهی نظام عملی در ایران، و با توجه به مبنای نهم انسان از فضا، تعریفی از تاریخ معماری، به دست داده میشود. در فصل دوم با بررسی تجربیات تاریخنگاری معماری در غرب و آشنایی با سیر تحول تاریخی و فرهنگی آن سرزمین، بینشها و روشهای حاکم بر تالیفات تاریخنگاری معماری در غرب معرفی شده است. در فصل سوم ضمن آشنایی با زمینهها و قابلیتهای تاریخنگاری ایران و ارزش میراث گرانقدر مکتوبات تاریخی ایران و بهرهگیری از آن برای تاریخ معماری، محورهای مطالعاتی تاریخنگاری معماری ایران مطرح گردیده است. در فصل چهارم نگارنده توجه خواننده را به ضرورت نگرش دوباره و طرح رویکردی تازه در قالب شناختی محتوایی و کیفی از معماری گذشته با دیدگاه نظری برگرفته از بستر فرهنگی ایران جلب میکند و هم چنین به تبیین سیاستها و خط مشهای کلی تاریخنگاری معماری میپردازد.