نویسنده: کاوه احمدی علی‌آبادی
امروزه رشد جمعیت جوامع روستایی به‌دلیل شرایط جدید جهانی و شهری و صنعتی شدن، کفاف ظرفیت‌های جامعه را نمی‌کند و بسیاری از خدمات اجتماعی و امکانات زندگی و رفاهی تنها در شهرهاست که قابل دسترسی است، از این رو روستاها با مهاجرت به خصوص نسل جوان خود به شهرها مواجه هستند. حال برای هرگونه پیش‌بینی و برنامه‌ریزی‌ای در جوامع روستایی، شناخت تحولات در سطوح خرد و کلان کشور ضروری است. <br /> در سطح خرد با کنش‌هایی مواجه هستیم، که افراد و نهادهای روستایی را هدایت کرده و تحولات اجتماعی را از آن طریق جهت می‌دهند. تقدیرگرایی روح قالب تفکر و کنش در جامعه روستایی و عشایری ماست. بدین معنی که بسیاری از روستاییان بین اعمال خود و تحقق مطلوب اهداف و مقاصد موردنظر ارتباطی نمی‌بینند، بلکه آن را حاصل قضا و قدر و دست تقدیر روزگار می‌دانند. در‌حالی‌که برنامه‌ریزی و بهبود روش‌ها، نیاز ضروری به تفکری دارد که مبتنی بر ارتباطی عقلایی بین اهداف و مقاصد با اعمال و روش‌ها باشد. کنش‌های احساسی و قمارگونه از دیگر کنش‌های مضر در جامعه ما هستند. از این روی اساسی‌ترین نکته برای تحقق هر برنامه‌ای در جوامع روستایی کشور ما، توجه به این نحوه‌های نگرش و رفتار و کوشش در جهت تغییر آنها است. تکیه بر توسعه مشارکتی و آموزش‌های مستمر و ترویج از جمله راهکارهای پیشنهادی برای عقب‌نشینی کنش تقدیرگرایی از کارها و امور روزمره به حوادث و اتفاقات غیرمترقبه هستند. <br /> در سطح کلان اجتماعی نیز توسعه جوامع روستایی از روندی برخوردارست که متأثر از تحولات کلان کشور است. فرآیندهای شهرنشینی، توسعه جوامع صنعتی، بهبود خدمات اجتماعی، حاشیه نشینی و برنامه‌های کلان توسعه کشور، جملگی بر روند تحولات جوامع روستایی تأثیر می‌گذارند.
فایل(های) الحاقی
| توسعه جوامع روستایی در ایران | toseye javame roostaie dar iran.exe | 515 KB | application/octet-stream |