منت خدای را، عزّ و جلّ، (سپاس و نعمت خاصّ خدای عزیز و بزرگ است) که طاعتش موجب قربت (نزدیکی به خداوند) است و به شکراندرش مزید نعمت. (شکرگزاری خداوند سبب افزایش نعمت می‌شود) هر نَفَسی که فرو می‌رود، مُمِدّ حیات است (نفس‌کشیدن باعث ادامهٔ زندگی است) و چون برمی‌آید مُفّرح ذات. (بازدم موجب شادمانی جان است). پس در هر نَفَسی، دو نعمت موجود است، و بر هر نعمتی شکری واجب:<br /> از دست و زبان که برآید<br /> کز عهدهٔ شکرش به‌ درآید<br /> ”اعملوا آلَ داودُ شکراً و قلیل مِن عبادیُ الشکور“ (ای خاندان داود شکرگزار باشید که اندکی از بندگان من شکرگزارند (سبا، ۱۳)):<br /> بنده همان به که ز تقصیر خویش<br /> عذر به درگاه خدای آورد<br /> ورنه سزاوار خداوندیش<br /> کس نتواند که به‌جای آورد

فایل(های) الحاقی

گل‌هائی از گلستان golhaie az golestaan.pdf 570 KB application/pdf