انتخاب و تدوین: بهاءالدین خرمشاهی
منت خدای را، عزّ و جلّ، (سپاس و نعمت خاصّ خدای عزیز و بزرگ است) که طاعتش موجب قربت (نزدیکی به خداوند) است و به شکراندرش مزید نعمت. (شکرگزاری خداوند سبب افزایش نعمت میشود) هر نَفَسی که فرو میرود، مُمِدّ حیات است (نفسکشیدن باعث ادامهٔ زندگی است) و چون برمیآید مُفّرح ذات. (بازدم موجب شادمانی جان است). پس در هر نَفَسی، دو نعمت موجود است، و بر هر نعمتی شکری واجب:<br /> از دست و زبان که برآید<br /> کز عهدهٔ شکرش به درآید<br /> ”اعملوا آلَ داودُ شکراً و قلیل مِن عبادیُ الشکور“ (ای خاندان داود شکرگزار باشید که اندکی از بندگان من شکرگزارند (سبا، ۱۳)):<br /> بنده همان به که ز تقصیر خویش<br /> عذر به درگاه خدای آورد<br /> ورنه سزاوار خداوندیش<br /> کس نتواند که بهجای آورد
فایل(های) الحاقی
گلهائی از گلستان | golhaie az golestaan.pdf | 570 KB | application/pdf |