يک بازار الکترونيک را مى‌توان به يک مرکز خريد يا فروشگاه دپارتمانى تشبيه نمود. يک بازار الکترونيک مى‌تواند خدمات زير را به مراجعين مجازى خود ارائه دهد:
- ترافيک و شهرت (در نتيجهٔ فعاليت‌هاى تبليغاتى و با حضور مراجعين معروف)
- نرم‌افزار لازم براى ايجاد فروشگاه مجازى و ميزبانى سايت‌ها (گاهى با يک طرح واحد و سبد خريد مجازى مشترک)
- امکانات پرداخت هزينه (از جمله قرارداد پوششى براى خريد و فروش با کارت اعتباري)
- شرايط عمومى و مشترک فروش
- آمار
يک بازار الکترونيک هرچه خدمات بيشترى ارائه دهد، بازارى با جامعيت بيشتر تلقى مى‌گردد.
بازارهاى الکترونيک غيرجامع زيادى وجود دارند. زيرا ايجاد آنها بسيار آسان است (مثلاً مى‌تواند صرفاً فهرستى از ابرلينک - Hyberlink - باشد). همچنين بازارهاى الکترونيک کمتر جامعى وجود دارند (ايجاد آنها بسيار پيچيده و گران است) که اکثر آنها بخشى از خدمات خود را (مثلاً پرداخت) بصورت محلى انجام مى‌دهند. اکثر بازارهاى الکترونيک جامع مشتريان را هدف قرار مى‌دهند، ولى بازارهاى غيرجامع هم مشتريان و هم تجار را. اين هدف‌گيرى به هر نسبتى که باشد تا حدى بصورت فرضى است. بعنوان نمونه سايت مربوط به فروش کراوات www.onlineties.com در اصل تنها مشتريان را هدف قرار داد ولى در حدود ۳۰% حجم فروش آن به خرده‌فروشان که مقادير بزرگى خريد مى‌کند اختصاص دارد.
در اينجا ممکن است خوانندگان بخوبى تفاوت بين مفاهيمى مانند سکوهاى فني، ارائه‌دهندگان حضور در وب، ابزارهاى پرداخت، نرم‌افزار مورد استفاده براى ايجاد وب، سايت‌هاى بازرگانى و سکوى بازرگانى را درک نکنند. در واقع مشکل از آنجا ناشى مى‌شود که اين خدمات مى‌توانند بصورت جداگانه يا بصورت يک مجموعه کامل ارائه گردند. همچنين يک سرى مراحل واسطه‌اى نيز امکان‌پذير مى‌باشد. اکثر بازارهاى الکترونيک جامع سعى در ارائه يک مجموعه کامل دارند. با اين حال و بويژه براى کشورهاى در حال توسعه لازم است به دلايل حقوقى يا قراردادي، خدماتى خارج از بسته کامل را جستجو کنند.