دانستنی هایی درباره زندگی در فضا

به تقریب همه کسانی که به فضا می روند به «بیماری فضا» مبتلا می شوند که دلیل آن اختلال کارکرد گوش درونی است و از مهمترین نشانه های آن می توان به سردرد اشاره کرد

به تقریب همه کسانی که به فضا می روند به «بیماری فضا» مبتلا می شوند که دلیل آن اختلال کارکرد گوش درونی است و از مهمترین نشانه های آن می توان به سردرد اشاره کرد.

علاوه بر این، در وضعیت بی وزنی، مایعات به سمت بخش های بالایی بدن می روند و باعث می شود که شخص دچار گرفتگی بینی شود و صورتش متورم شود. استخوان ها کلسیم از دست می دهند که باعث تشکیل سنگ کلیه می شود. ماهیچه ها لاغر و قلب کوچک می شود.

علاوه بر خشکی و پف کردن، قد فرد نیز بلندتر می شود. نبود جاذبه گرانشی باعث می شود قد بیشتر فضانوردان تا پنج سانتی متر بلندتر شود.

دانشمندان برای بررسی تکامل جنین در فضا، موش های بارداری را به فضا فرستاده اند. از آنجا که تکامل گوش داخلی جنین در حالت بی وزنی صورت می گیرد، موش های نوزاد به مشکلات تعادل دچار می شوند.

اگر هنگام خواب خروپف می کنید، راه حلش سفر به فضاست. در یک پژوهش صورت گرفته در سال ۲۰۰۱ مشخص شد افرادی که در خواب خروپف می کنند، مشکل شان در فضا حل می شود.

بیشتر فضانوردان هنگام خواب در فضا دچار مشکل می شوند. در طول یک روز در ایستگاه فضایی خورشید شانزده بار طلوع و غروب می کند و در نتیجه آهنگ طبیعی بدن مختل می شود.

در شاتل فضایی، فضانوردان با آهنگ موسیقی از خواب برمی خیزند و روز کاری را آغاز می کنند. این آهنگ را مرکز فرماندهی ماموریت در هاستون پخش می کند که البته برای پخش آهنگ ها سلیقه فضانوردان را در نظر می گیرد. اما در ایستگاه فضایی، فضانوردان با زنگ ساعت از خواب برمی خیزند.

اگر روزی بدون لباس فضایی در وضعیت خلأ قرار گرفتید، نفس تان را در سینه حبس نکنید زیرا انبساط ناگهانی گازها به ریه تان آسیب می رساند.

در وضعیت خلأ، آب موجود در زبان، بینی و گوش ها تبخیر می شود.

چنین حادثه یی در سال ۱۹۶۵ روی داد. در آن هنگام در آزمایشی که ناسا انجام می داد، لباس فضایی از کار افتاد و فرد آزمایشگر به مدت ۱۵ ثانیه در خلاء کامل قرار گرفت.

برخلاف فیلم های هالیوودی، اگر شخص در وضعیت خلأ قرار گیرد منفجر نمی شود. نبود اکسیژن در خون است که باعث مرگ فرد می شود که البته حدود دو دقیقه طول می کشد.

نگهداری و مصرف غذاها در فضا بسیار دشوار است. بیشتر غذاهای فضانوردان درون لوله های آلومینیومی (همانند لوله خمیردندان) ذخیره می شود که حاوی حریره غلات است. فضانوردان به خوردن غذاهایی به شکل حبه یا دیگر غذاهای آب زدایی شده نیز عادت دارند.

هرچند که فضانوردان می توانند چاشنی هایی مانند نمک و فلفل به غذای خود اضافه کنند، اما غذاهای دانه یی ممکن است در مری یا بینی گیر کند و باعث خفگی شود.

گم شدن اشیا در ایستگاه و شاتل فضایی امری عادی است. فضانوردان یا مرتب چیزی را گم می کنند، یا دیگر چیزهایی را که همکاران شان گم کرده اند، پیدا می کنند هر چیزی که در جای خود محکم نشده باشد در فضا شناور است و شاید هم گم شود.

فضانوردان پس از بازگشت به زمین، به زحمت دست و پای خود را تکان می دهند. شاید همین دلیلی است که فضانوردان از فرود در سطح زمین با عنوان «تولد دوباره» یاد می کنند.

فضانوردانی که مدت های طولانی در فضا اقامت کرده اند، می گویند دشوارترین چیزی که خود را باید با آن هماهنگ کنند این است که اگر چیزی را که در دست دارند رها کنند، می افتد،

بهتر است فکر سفر به فضا را از سر بیرون کنید، اگر هم رفتید دیگر برنگردید.

تاکنون هجده نفر در ماموریت های فضایی درگذشتند، همه آنها یا هنگام رفت یا هنگام برگشت دچار سانحه شدند، نه هنگام اقامت در فضا. البته تعداد زیادی هم هنگام تمرین یا رویدادهای دیگر درگذشتند.