در این روز های تلخ، نیکلاس باربر، منتقد سینمایی نامدار و شناخته شده ای که در گاردین، بی بی سی، نیویورک تایمز و سایت راتن تومیتوز می نویسد، بر این باور است که سینما همچنان می تواند گریزگاهی باشد برای مردم؛ و با واقعیات و فضا های رهایی بخش، تسلی بخش و آرامش بخش خود حداقل یکی-دو ساعت آن ها را از مشکلات پیرامون دور کند.
سینما همیشه برای انسان دستاویزی بوده برای گریز، فرار از تلخی های واقعیت و پناه بردن به دنیایی بهتر، آرام تر و رویایی تر؛ و کدام روز تلخ تر و بحرانی تر از امروز؛ که کرونا زندگی تمام مردم دنیا را تحت تأثیر قرار داده، شهر ها و کشور ها را تعطیل کرده، مردم را چه به اجبار و چه خودخواسته به انزوا کشانده و رعایت قوانین و قواعدی -تاکنون- غیرقابل تصور را الزامی کرده. در این روز های تلخ، نیکلاس باربر، منتقد سینمایی نامدار و شناخته شده ای که در گاردین، بی بی سی، نیویورک تایمز و سایت راتن تومیتوز می نویسد، بر این باور است که سینما همچنان می تواند گریزگاهی باشد برای مردم؛ و با واقعیات و فضا های رهایی بخش، تسلی بخش و آرامش بخش خود حداقل یکی-دو ساعت آن ها را از مشکلات پیرامون دور کند. نیکلاس باربر، با این هدف به معرفی فیلم هایی پرداخته که فضا، داستان و واقعیات جذاب و خوشایندشان می تواند تلخی های انزوا را در روز های قرنطینه قابل تحمل کند. فهرستی که در چند بخش مختلف تنظیم شده و با این جمله آغاز می شود: پاپ کورن و تنقلات و بستنی البته اختیاری است، ولی به شدت توصیه می شود.
فیلم هایی برای آرامش و سبکباری
آدمی در دوران دشواری با تماشای کسانی که مشکل و دشواری ندارند، روحیه می گیرد. در این زمینه می توان قهرمان خوشبخت فیلم «برای رضای خدا» (۱۹۲۶) با بازی هارولد لوید را مثال زد، که برخلاف دیگر کاراکتر های سینمای صامت با جنایت و دشواری مواجه نیست، بلکه مثل تقریبا تمام کارنامه هارولد لوید شخصیتی مثبت، ساده، شاد و سبکبار است که با دست باز مشکلات خودش یا دیگران را حل می کند. فیلم «بانو ایو» (۱۹۴۱) با بازی هنری فوندا مثال دیگری از این نوع فیلم هاست، درباره وارث ثروتمند یک کارخانه که تنها مشکلش سروکله زدن با زنی است با بازی باربارا استانویک که می خواهد ثروت او را تصاحب کند. در این بخش می توان -و باید- به فرد آستر و جینجر راجرز نیز اشاره کرد. دو شمایل برجسته شخصیت های بی خیال که در دوران رکود اقتصادی مخاطبان را با کاراکتر های سبکبارشان در فیلم های کلاه سیلندر (۱۹۳۵) و بی خیال (۱۹۳۸) سرگرم کردند.
فیلم هایی برای سرخوشی
البته پزشکان نتوانسته اند ثابت کنند که با آهنگ های فیلم «آواز در باران» (۱۹۵۲) می شود شاد شد. اما تجربه ثابت کرده که این فیلم می تواند چند هفته تماشاگرش را به شادی و آواز خواندن وا دارد. «آواز در باران» با حضور جین کلی، دوبی رینولدز و دونالد اوکانر نه تن ها تاکنون شناخته شده ترین و محبوب ترین فیلم موزیکال هالیوود بوده، بلکه به عنوان یک فیلم کمدی نیز یکی از آثار سرزنده دوران گذار از سینمای صامت به ناطق است. مثل «رژه عید پاک» (۱۹۴۸)، «واگن موسیقی» (۱۹۵۳)، «برادران بلوز» (۱۹۵۳) و «فروشگاه وحشت» (١٩٨٦).
فیلم هایی درباره عشق
«حرف های بالشتی» (۱۹۵۹)، درباره عشق است، در عین حفظ کردن سبک زندگی طرفین داستان، یکی منطقی و کاری و دیگری خوشگذران و بی خیال. علاوه بر این کمدی رمانتیک الگو شده و امتحان پس داده؛ می توان فیلم «چهار عروسی و یک تشییع جنازه» (۱۹۹۴) با بازی هیو گرانت و اندی مک داول، یا فیلم «وقتی هری سالی را ملاقات کرد» (۱۹۹۸) با بازی بیلی کریستال و مگ رایان را نیز در این بخش مثال زد.
فیلم هایی درباره عطوفت و مهر
گاهی آدم بزرگ ها مانند کودکان احساس می کنند نیاز به حمایت و عطوفت کسی بزرگ تر از خودشان دارند. در این مواقع تماشای فیلم کارتونی «کتاب جنگل» (۱۹۷۶) و تماشای رابطه حمایت آمیز بالو خرسه و باگیره پلنگه که وفادارانه و بی توقع زندگی شان را به خاطر موگلی به خطر می اندازند، می تواند حال تان را خوش کند و احساس خوشایندی به وجود آورد.
«مری پاپینز» (۱۹۶۴)، «گاوصندوق» (۲۰۱۲) و «بودن و داشتن» (۲۰۰۲) مثال های درخشان دیگری در این بخش هستند.
فیلم هایی درباره نجات دهنده های جهان
خیلی ها فیلم های جیمز باند را آرامش بخش می دانند، چرا که این فیلم ها برای این گروه (که اغلب سن و سالی از آن ها گذشته) حس وحال آرامش کریسمس را تداعی می کند. اما برای عده پرشمارتری نه یادآوری آرامش کریسمس، بلکه تماشای یک قهرمان قدرتمند که افراد شرور را شکست می دهد، آرامش بخش است. در این زمینه می توان به فیلم «جاسوسی که دوستم داشت» (۱۹۷۷) اشاره کرد. یکی از تحسین شده ترین فیلم های جیمز باند، که بین قهرمانی و هجو قهرمانی در حرکت است و احساسی خوشایند در مخاطب ایجاد می کند.
برای کسانی که طرفدار جیمز باند نیستند، اما می توان فیلم «جان سخت» (۱۹۸۸) را پیشنهاد کرد یا «ایندیانا جونز و مهاجمان صندوقچه گمشده» (۱۹۸۱) را.
کمدی های واقعا خنده آور
برخی در تماشای کمدی ها دنبال سیاهی ها، بی عدالتی ها و ضعف های انسانی نیستند و فقط می خواهند بخندند و همه چیز را فراموش کنند. یعنی سینما را در حکم دارو می خواهند. برای این افراد فیلم «سپینال تپ» (۱۹۸۴) را پیشنهاد می کنم. فیلمی از رابر راینر که شبه مستندی استادانه و به شدت خنده دار درباره یک گروه هوی متال است. از دیگر فیلم های خنده دار می توان به «سوپ اردک» (۱۹۳۳)، «بازگشت پلنگ صورتی» (۱۹۷۵)، هواپیما! (۱۹۸۰) و بورات (۲۰۰۶) اشاره کرد. در این میان «پنگوئن های ماداگاسکار» (۲۰۱۴) را هم فراموش نکنید.
فیلم هایی درباره احساس تعلق به جمع
در این زمینه می توان به کمدی جذاب «نهار نیمه اوت» (۲۰۰۸) اشاره کرد. فیلمی از جیانی دی گرگوریو درباره مردی که در روز های تعطیلات مجبور است از مادر پیرش نگهداری کند. فیلمی که می خواهد با یادآوری اهمیت مراقبت به اهمیت ارتباطات اجتماعی نیز تأکید کند.
«چه زندگی شگفت انگیزی» (۱۹۴۶)، آملی (۲۰۰۱) و «فول مانتی» (۱۹۷۷) دیگر فیلم هایی هستند که احساس تعلق خاطر به یک محله را ایجاد می کنند؛ و البته «پدینگتون۲» (۲۰۱۷) که بعید است کسی آن را ببیند و احساس خوبی نداشته باشد.
فیلم های آرامش بخش
کمدی سال ۲۰۰۸ مایکل گوندری به نام «با دقت به عقب برگردان» که در یک ویدیوکلوب می گذرد و درباره دوستانی است که بعد از پاک کردن اتفاقی فیلم های ویدیوکلوب، با بازسازی ناشیانه فیلم هایی، چون «شکارچیان روح، وقتی ما پادشاه بودیم» ۲۰۰۱: ادیسه فضایی و کرایه دادن آن ها سعی می کنند اشتباه شان را جبران کنند؛ یک فیلم واقعا آرامش بخش است. فیلمی درباره کار گروهی، آدم ها و روابط محله های قدیمی و البته سینما. جادویی که به شکل دیگری در «سینما پارادیزو» (۱۹۸۸) ساخته حیرت انگیز جوزپه تورناتوره می بینیم و نیز در «سفر های سالیوان» (۱۹۴۱) به کارگردانی پرستون استرجس.
نظر شما چیست؟
لیست نظرات
نظری ثبت نشده است