طبق مدارک تاريخى و باستان‌شناسى حکايت از اين دارد که در اواخر هزارهٔ دوم ق.م هنرمندان ايراني، از خشت و آجرهاى لعابدار استفاده مى‌کردند و به ساخت آن آشنا بودند. در کاوش‌هاى چغازنبيل در شوش و نيز ساير نقاط باستانى خشت‌هاى لعابدار يافت شده است. در تزئيناتى که از دوره هخامنشى برجاى مانده است، کاربرد آجرهاى لعابدار رنگين در بدنه ساختمان‌هاى شوش و تخت‌جمشيد ديده مى‌شود. ساسانيان نيز ساخت کاشى‌هاى زمان هخامنشيان را با همان شيوه و با لعاب ضخيم‌تر ادامه دادند. هنر موزائيک نيز در اين دوران متداول شد.
.jpg)
در دورهٔ اسلامى اين هنر در خدمت معمارى قرار داشت و در دورهٔ تيمورى اين فن بيشتر مورد توجه واقع گرديد. و بعد در دورهٔ صفوى بسرعت پيشرفت نموده ولى از دوره صفويه کاشى‌کارى ايران سير نزولى طى کرد.