شيوهٔ کاغذسازى
در گذشته، روش کار به اين صورت بود که چوب يا الياف نباتى را به مدت زياد در آب مى‌خيساندند و سپس مى‌کوبيدند و به شکل خمير در آورده و يک نوع چسب محلول در آب را به آن مى‌زدند. اين ترکيب را از پارچه‌اى عبور مى‌دادند تا لايه کاغذى به ضخامت موردنظر روى پارچه تشکيل شود.
.jpg)
در شيوهٔ مشابه ديگر، قطعات پارچه و پنبه را پس از جوشاندن به صورت خمير در مى‌آورند. سپس با آب مخلوط کرده تا آماده گردد. آنگاه صفحهٔ تورى ريزبافت فلزى يا پارچهٔ ريزبافت را با فاصلهٔ معينى داخلى خميرمايه کرده و پس از آن که خميرمايه بر آن چهارچوب نشست. آن‌را بيرون آورده تا آب آن برود. پس از اين‌که کمى خشک شد، آن‌را از روى چهارچوب برداشته و لاى نمد و يا کاغذ کاهى گذاشته زير پرس قرار مى‌دهيم. پس از خشک شدن و صاف شدن، آنها را آهار کرده و استفاده مى‌کنيم.
رنگ کردن کاغذ
با نگاهى به آثار خط و نقاشى هنرمندان ايراني، درمى‌يابيم که اين هنرمندان با کوچک‌ترين وسيله، ذوق و قريحهٔ خود را نشان مى‌داده‌اند و امروزه با وجود رنگ‌ها و مواد شيميايي، در مقايسه با آن دوران، نيازها پاسخ داده نمى‌شوند. براى رنگ کردن کاغذ در قديم از مواد گياهى و طبيعى بهره مى‌برده‌اند. امروزه اين روش هنوز بکار مى‌رود و کارآيى خود را دارد.
براى رنگ کردن کاغذ از چاي، پوست پياز، پوست گردو، گل‌گاوزبان، زغفران، حنا و رنگ‌هاى شيميايى مى‌توان استفاده کرد. اين رنگ‌ها بسته به نوع کاغذ، کيفيت‌هاى متنوعى را ارائه مى‌دهند.
.jpg)