سنگ
سنگ را امروزه از دو تخته الوار جنگلى مى‌سازند و يک بَرِ آن هلالى است. درازاى سنگ يک متر و پهناى آن هفتاد سانتى‌متر است. در ميان سنگ سوراخى است که در آن دستگيره‌اى گذاشته‌اند و روى آن‌را با نمد پوشانيده‌اند تا دست سنگ گيرنده را زخم نکند، وزن هر دو سنگ تقريباً از چهل کيلو تا صد کيلوگرم است. برخى بر اين عقيده هستند که سنگ نماد همان سپرى است که سرداران در جنگ‌ها براى دفاع از تير تدشمن ب خود حمل مى‌کرده‌اند، سنگى که در زورخانه‌ها مرسوم بوده است در آغاز از سنگ ساخته مى‌شد. سنگ را در قديم سنگ‌زور و سنگ نعل هم مى‌ناميدند.
در فرهنگ‌هاى فارسى وضع ساختمان سنگ‌زور و سنگ نعل يکسان است و جسن هر دو را از چوب نوشته‌اند.
تخته شنا
چوبى است هموار به درازاى هفتاد و پهناى هفت و ستبرى دو سانتى‌متر و گاهى در اندازه‌هاى کوچک‌تر و بزرگ‌تر هم ساخته مى‌شود. به زير تخته شنا نزديک به دو سر آن دو پايهٔ ذوزنقه‌اى به بلندى چهار سانتى‌متر ميخکوب شده است.
ميل ورزش
افزارى است چوبى و کلّه‌قندى شکل و توپُر، تَهِ آن گرد و هموار است، در بالاى آن دسته‌اى به درازاى پانزده سانتى‌متر فرو برده‌اند وزن هر ميل از پنج کيلو تا چهل کيلوگرم است.
پيش‌کسوتان ورزش باستانى بر اين باور هستند که در ابتدا گُرز را به زورخانه آوردند ولى به مرور زمان ميل جاى گرز را گرفت.
ميلِ بازى
بسان ميل ورزش است ولى دسته آن بلندتر از دستهٔ ميل ورزش و وزن آن کمتر از آن است تا در هنگام بازى و پرتاب کردن آن به هوا، گرفت آن آسان باشد. وزن هر ميل بازى از چهار تا شش کيلوگرم بيشتر نيست.
کبّاده
افزارى است آهني، مانند کمان و سراسر تنه آن از آهن است و در ميان آن جادستي دارد. درازاى آن نزديک به ۱۱۰ تا ۱۳۰ سانتى‌متر است. چلّه کبّاده از زنجير و تعداد حلقه‌هاى آن معمولاً شانزده عدد است.
در هر حلقه زنجير شش پولک آهنى وجود دارد. در ميان اين چلّه يک ميلهٔ آهنى کوتاه به منظور جادستي، دو قسمت حلقه‌ها را به هم متصل کرده است. وزن کبّاده معمولاً از ده کيلو تا چهل کيلوگرم مى‌باشد، گاهى نيز کبّاده‌هاى سنگين‌تر و سبک‌تر هم مى‌سازند و به‌کار مى‌برند. کبّاده‌هاى سبک اصولاً براى تازه کارها و سنگين براى باستان‌کاران سابقه‌دار و پيش‌کسوت‌ها ساخته مى‌شود.
افزارهاى مرشد
نظر به اينکه باستانى‌کاران در حرکات ورزشى حتماً بايستى از ريتمى پيروى کنند لذا صداى ضرب و نواى مرشد آنان را در اين ورزش همراهى مى‌کند.
ضرب
ضرب زورخانه تنبکى است بزرگ، که بدنهٔ آن از خاک رس، در کارگاه‌هاى سفالگرى ساخته مى‌شود و پوست آن معمولاً از پوست آهو مى‌باشد.
نواختن ضرب فقط به‌وسيلهٔ دست انجام مى‌گيرد و از کارهاى بسيار سخت و دشوار به‌شمار مى‌رود. اکثراً کف دست مرشدها به‌خاطر نواختن ضرب، پينه مى‌بندد و براى اينکه صداى ضرب رساتر درآيد، هنگام نواختن ضرب، انگشتانه‌اى از پيه به نوک انگشت‌هاى دست مى‌گذارند.
زنگ
يکى از ابزارهاى مرشد است که براى علامت اخطار به احترام وارد و خارج شنوندگان، به‌کار مى‌رود، شکل آن کاسه‌اى است که به‌طور وارونه به زنجيرى آويخته شده است، و در ميان آن منگولهٔ فلزى قرار دارد. جنس زنگ در گذشته از پولاد آب‌ديده ساخته مى‌شد ولى امروزه اکثراً از آلياژ هفت‌جوش يا برنج مى‌سازند.
منقل
يکى ديگر از ابزارهاى مرشد، منقل است، که در اشکال و اندازه‌هاى گوناگون از حلبى ساخته مى‌شود. درون آن آتش گداخته‌اى است که با حرارت آن پوست ضرب را گرم مى‌کنند تا کشيده شود و صدا او رساتر درآيد. معمولاً اين منقل زيرپاى مرشد و جلوى ضرب قرار مى‌گيرد.