چنانچه بخواهيم اقتصاد غالب عشاير ايران را مورد بررسى قرار دهيم، بى‌ترديد بايد به اين نکته توجه داشته باشيم که اقتصاد غالب اين گروه عظيم بر پايه دامدارى استوار است زيرا بر اساس نتايج حاصله از سرشمارى رسمي، عشاير کوچ‌رو استان فارس در سال ۱۳۶۱، خانوارهاى کوچ‌رو ايل قشقائى در مجموع داراى بيش از ۵/۲ ميليون رأس دام بوده‌اند که به‌طور سرانه هر خانوار کوچ‌رو ۱۸۳ رأس دام در اختيار داشته است.
بنابر سرشمارى سال ۱۳۶۴مرکز آمار ايران بيشترين دام کشور متعلق به لُرها در مناطق لرنشين کشور مى‌باشد. جمعيت کل لُرهاى کوچ‌رو ايران بيش از ۱۱۰،۰۰۰ خانوار است که نزديک به ۵۹ درصد از کل عشاير کوچ‌کننده را تشکيل مى‌دهند. اين اقوام با حدود ۱۵،۰۰۰،۰۰۰ (پانزده ميليون) رأس دام تقريباً ۶۳ درصد کل دام کشور را در اختيار دارند. حد متوسط دام خانوارهاى کوچ‌رو لُر ايران ۱۳۶ رأس است که ۱۱ رأس از متوسط کل دام خانوارهاى کوچ‌رو سراسر کشور فزونى دارد.
طبق محاسبه‌اى که محليان بختيارى به‌عمل آورده‌اند، هر خانوار عشايرى که داراى ۱۰۰ رأس ميش و ۵۰ رأس بز باشد مى‌توان بدون داشتن زمين زندگى خود را در شرايطى متوسط اداره نمايد. در صورتى‌که همين خانوار با داشتن نصف دام مذکور بايد زندگى فقيرانه‌اى را تحمل کند. به‌طور کلى هر خانوارى که در حد متوسط زندگى مى‌کند، سه‌چهارم درآمد آنها از راه دامدارى و يک‌چهارم بقيه از طريق کشاورزى تأمين مى‌گردد.
درآمد اقوام کوچ‌رو به مراتب از اقوام ساکن بيشتر است، تا جائى‌که اين فزونى حدوداً به يک‌سوم کل درآمد عشاير ساکن، بالغ مى‌شود. اصولاً، تمام عشاير بالقوه کوچ‌رو و دامدار هستند. چنانچه حد متوسط درآمد کليه عشاير کوچ‌رو و اسکان يافته را مورد بررسى قرار دهيم، درمى‌يابيم که فقط درآمد حاصله از دامدارى آنان به ۵/۷۱ درصد کل درآمد ساليانه مى‌رسد.