توزيع جمعيت کوچ‌نشين تفاوت‌هائى با جمعيت يکجانشين دارد. اين جمعيت در طى سال، بنا به موقعيت‌هاى مکانى خود، حداقل دو بار در سال جابه‌جائى صورت مى‌دهد. بنابراين توزيع جمعيت در مقاطع مختلف سال متفاوت است. اين جابه‌جائى سبب مى‌شود که توزيع جغرافيائى ييلاقي، با توزيع قشلاقى آن تفاوت داشته باشد.
منطقه استقرار ييلاقى
بررسى توزيع جغرافيائى جمعيت عشاير دوره ييلاقى نشان مى‌دهد که استان فارس با ۱۵۵ هزار نفر جمعيت، به تنهائى ۱۳/۵ درصد از کل جمعيت عشايرى کشور را در ييلاق پذيرا بوده است، در مقابل استان هرمزگان با ۱/۰ درصد از کل جمعيت عشايري، کمترين تعداد (۱۵۶۷) از جمعيت عشايرى کشور را در ييلاق در خود جاى داده است. مضافاً به اينکه در استان بوشهر، در زمان ييلاق جمعيت عشايرى وجود ندارد.
بررسى توزيع منطقه‌اى جمعيت عشاير دوره ييلاقى نشان مى‌دهد که در منطقه غرب و شمال‌غربى ۳۳ درصد از جمعيت عشاير (حدود ۳۸۰ هزار نفر) مستقر هستند. در منطقه شمال و شمال‌غربى ۱۳ درصد، در مناطق مرکزى کشور ۳۰ درصد و در شرق و جنوب‌شرقى ۷ درصد از کل جمعيت عشايرى دوره ييلاقى خود را مى‌گذرانند، بقيه در ساير مناطق پراکنده مى‌شوند.
اگر توزيع جمعيت ييلاقى را بر اساس بلندى‌ها بررسى کنيم، متوجه خواهيم شد که کوهستان زاگرس حدود ۵/۶۸ درصد از جمعيت عشايرى (حدود ۷۸۰ هزار نفر) را در خود جاى مى‌دهد.
منطقه استقرار قشلاقى
بررسى توزيع جغرافيائى جمعيت عشاير دوره قشلاقى نشان مى‌دهد که استان خوزستان به جهت اقليم مناسب و دارا بودن دشت‌هاى وسيع، توانائى پذيرائى حدود ۱۶ درصد از جمعيت عشاير دوره قشلاقى را دارا است. استان فارس نيز با ۱۵/۵درصد از جمعيت عشاير دوره قشلاقى کل کشور، در مراتب بعدى قرار دارد. با در نظر گرفتن اين موضوع که استان فارس در ييلاق نيز ۵/۱۳ درصد از جمعيت عشاير دوره ييلاقى را در خود پذيرا بوده، تفاوت اقليم‌هاى متفاوت اين استان پهناور کشور ما به‌خوبى آشکار مى‌شود. در صورتى‌که خوزستان به جهت دارا بودن اقليم گرم و بيابانى در تابستان (به‌خصوص در مناطق جنوبى و مرکزي) فقط ۵/۳ درصد از جمعيت عشاير دوره ييلاقى (عمدتاً در مناطق شمال استان در کوه‌هاى زاگرس) را در خود جاى داده است.
استان همدان با ۱/۰ درصد از جمعيت عشاير دوره قشلاقي، کمترين تعداد و نسبت جمعيت عشاير دوره قشلاقي، را در خود جاى مى‌دهد که نمايانگر اقليم سرد و کوهستانى آن در فصول قشلاقى است. پس از استان همدان، استان مرکزى با ۲/۰ درصد، گيلان با ۳/۰ درصد و اصفهان با ۴/۰ درصد در مراتب بعدى از نظر کمترين نسبت پذيرائى عشاير دوره قشلاقى را در بين استان‌هاى کشور دارا هستند.
توزيع مکانى جمعيت عشاير دوره قشلاقى نشان مى‌دهد که حدود ۲/۱۸ درصد از جمعيت عشاير، دوره قشلاقى خود را در استان‌هاى جنوبى کشور مى‌گذرانند.
در تعدادى از استان‌هاى کشور جمعيت عشايرى درون کوچ وجود دارد. چه جمعيت عشايري، دوره‌هاى ييلاقى و قشلاقى خود را در همان استان مى‌گذرانند.