زبان اهالى منطقه همچون نژاد آنها يکدست نبوده است. ولى آنچه مسلم است قبل از هجوم اقوام مغول زبان بومى اهالى منطقه فارسى بوده است. در صورالاقاليم نوشته زبان آنها (زنگان) پهلوى راست است استاد جلال همائى در تاريخ ادبيات چنين مى‌نويسد: اهل همدان و زنجان که در فهلويات سخن فراوان گفته‌اند در خطاهاى عروضى معذورتر از بندار باشند که به زبان و لغت درى نزديک‌تر از پهلوى است پس از استقرار اقوام ترک در منطقه و مهاجرت‌هائى که ترک‌هائى از نژاد ترک‌هاى آذرى انجام گرفته، مخلوطى از زبان‌هاى ترکى جغتائي، ترکى آذري، و زبان فارسى که کلمات زبان کردى نيز در آن وجود دارد، تشکيل يافته است. اخيراً در اثر کثرت رفت و آمدها، و نزديکى منطقه به تهران زبان فارسى در خانواده‌ها متداول گرديده و نتيجتاً استعمال لغات فارسى در محاورات روزمره مرسوم شده است.
از نظر خصوصيات انسانى مردم زنجان به لحاظ تداوم و استمرار مبارزه با طبيعت کوهستانى مردمانى نسبتاً خشن، توأم با صبر و مردمانى سخت‌کوش و قانع را به‌وجود آورده است، مهمان‌نوازى و عفت از ويژگى بارز مردمان اين منطقه در طول تاريخ حيات خود بوده که اين امر در سفرنامه‌هاى مکتوب نيز منعکس شده است.