دامداران و طوايفى که به معيشت شبانى خو گرفته‌اند در منطقه شرقى اين استان يعنى در دشت گرگان و ترکمن صحرا متمکز هستند. دشت گرگان که از شرق درياى مازندران در طول مرز ايران و ترکمنستان امتداد دارد. محل زندگى عشاير اين استان است هواى اين منطقه در تابستان گرم و در زمستان معتدل مى‌باشد.
اين بخش از کشور از ديرباز محل زندگى ترکمن‌ها بوده است. يموت‌ها، کوکلان‌ها و تکه‌ها از گروه‌هاى هم‌تبار و بزرگ ترکمن‌ها مى‌باشند. که در اين منطقه زندگى مى‌کنند و بخشى از آنها نيز در کشور جمهورى ترکمنستان و در حوالى خيره به‌سر مى‌برند. گروهى از آنها به زندگى کشاورزى رو آورده‌اند و گروهى به زندگى دامدارى ادامه مى‌دهند.
بر پايه آمار ۱۳۶۴ ترکمن‌ها همگى اسکان يافته‌اند عشاير کوچنده ندارند. در استان مازندران ايل‌هاى سنگسري، هداوند و مغان و ۳۱ طايفه مستقل ديگر ييلاق يا قشلاق خود را در اين استان مى‌گذرانند. در ۱۳۶۶ شهرستان‌هاى آمل و بابل تنها منطقه ييلاقى ايل‌ها و طايفه‌هاى مستقل و شهرستان‌هاى بهشهر و سارى تنها منطقهٔ قشلاقى عشاير کوچنده بوده است. در شهر گنبد قابوس تنها ۶ خانوار از طايفهٔ مستقل کيکانلو با حدود پنجاه نفر در بخش مراوه تپه دوره ييلاق خود را مى‌گذرانند. در حالى‌که در دوره قشلاقى ۱۵۴۵ خانوار با جمعيتى حدود ۱۰،۳۰۰ نفر از عشاير کوچنده طايفه‌هاى مستقل، قشلاق خود را در اين شهرستان گذرانده‌اند. شهرستان نوشهر در بخش کلاودت تنها منطقه ييلاقى ۴ خانوار از ايل مغان با جمعيتى حدود ۳۰ نفر بودهاست.
در استان مازندران ۵۵۷ خانوار عشاير کوچنده با جمعتى حود ۳۸،۰۰۰ نفر دوره ييلاقى و ۱۶۰۱ خانوار عشاير کوچنده با جمعيتى حدود ۱۰،۷۰۰ نفر دوره قشلاقى خود را در اين استان مى‌گذرانند.
علاوه بر ترکمن‌ها طوايف بومى از عشاير نيز در حاشيه جنگلى شمال البرز به‌سوى دشت گرگان به‌سر مى‌برند که آنها را ولايات مى‌گويند و به زندگى کشاورزى و يکجانشينى خو گرفته‌اند. گروهى از عشاير کرد شمال خراسان از مناطق قوچان، شيروان، بجنورد و اسفراين به بخش‌هاى مراوه تپه و داشلى برون براى چراى دام‌هاى خود در فصل قشلاق به اين منطقه مى‌کوچند از ديگر عشاير مهاجر به اين استان، عشاير مهاجر و مناطق مهدى‌شهر، شاهرود و شاه‌کوه است که از جنوب البرز به بخش شمالى يعنى منطقه گرگان فصل قشلاق را مى‌گذرانند.
ترکمن‌ها از نظر گذران زندگى بر دو دسته هستند:
- جمورها کشاورز هستد و چارواها دامپرور هستند بز، گوسفند و اسب پرورش مى‌دهند. به زبان ترکمنى سخن مى‌گويند و قالى‌بافى آنها اهميت اقتصادى فراوانى دارد.