ايلات مقيم اين استان شامل ايل قشقائي، خمسه و ممسنى مى‌باشد. علاوه بر ايلات مقيم، عشاير مهمان چون بويراحمدى نيز تابستان را در شمال استان فارس مى‌گذرانند. در ۱۳۶۶ در دوره ييلاقى ۱۵۵،۰۰۰ نفر و در دوره قشلاقى ۱۷۹،۰۰۰ نفر از جمعيت عشايرى کشور را در خود جا داده بود. عشاير کوچ‌رو اين استان در مناطق سميرم تا مغرب قشمه در استان اصفهان و حوالى کوه دينار در رفت و آمد هستند. محل ييلاق عشاير در محدوده استان فارس، دشت ارژن، سرحد چهاردانگه، ايزدخواست، کوهمره سرخي، جنوب اردکان، احمدآباد، سيربانو، خنگشت، رضاآباد، اطراف مرودشت، نواحى اقليد، توابع ارسنجان، ده‌بيد، بوانات، دشت روم، تل خسروي، تل سرخ، پادنا، رامجرد، سده، بيضا در استان فارس و سميرم و قمشه در استان اصفهان است.
عشاير استان فارس فصل زمستان را در مناطق قشلاقى و جنوبى در گنبدان، گچساران، خشت، ممسني، کوه سرخ، اطراف کازرون، داراب، جهرم، فسا، باب کلان، ماهور ميلاني، دشت گور، احمدآباد، کاريان، بنارويه، لاغران (ميان فسا و جهرم)، ايزدخواست، ده نو ممسني، گنجه، رستم ممسني، فراشبند، قيروکازرين مى‌گذرانند.
زبان مردم عشاير فارس، ترکى قشقائي، عربي، لهجه کوهمره‌اى و لرى است. در ۱۳۶۶ حدود ۵/۳ ميليون سر گوسفند و بز ۱۰،۰۰۰ سر گاو و گاوميش به‌وسيله عشاير نگهدارى مى‌شد ـ زندگى عشاير بر دامدارى و کشاورزى استوار است.
صنايع دستي: بافت انواع سياه‌چادر، قالي، خورجين، گليم و جوال است.