جشن يلدا
از لحاظ نجومي: شب يلدا يا شب چله شب اول زمستان و درازترين شب سال است و فرداى آن با دميدن خورشيد، روزها بزرگ‌تر شده و تابش نور ايزدى افزونى مى‌يابد. ايرانيان باستان شب آخر پائيز و اول زمستان را شب زايش مهر يا زايش خورشيد مى‌خواندند و براى آن جشن بزرگى برپا مى‌کردند. هم‌چنين از منابع رومى مى‌دانيم که پيران و پاکان به تپه‌اى رفته، با لباس نو و مراسم ياز آسمان مى‌خواستند که آن رهبر بزرگ را براى رستگارى آدميان گسيل دارد و باور داشتند که نشان زايش آن ناجي، ستاره‌‌اى است که بالاى کوهى ـ به نام کوه فيروزى ـ که داراى درخت بسيار زيبائى بوده است، پديدار خواهد شد و موبد بزرگ براى اين موضوع دعائى مى‌خوانده که قسمتى از آن هنوز در کتاب بهمن پشت برجاى مانده و اين‌گونه است.