ميدان راه‌آهن
اين ميدان در تقاطع خيابان‌هاى کارگر، وليعصر و شوش واقع است. ضلع جنوبى ميدان به تأسيسات و بناهاى راه‌آهن اختصاص دارد. با شکل‌گيرى خيابان‌هاى جديدالاحداث سى‌مترى نظامي، پهلوى و شوش در سال‌هاى ۱۳۱۱ تا ۱۳۱۶، ميدان راه‌آهن ايجاد شد. اين ميدان به شکل مستطيل است.
ابنيه موجود در بدنه ميدان داراى سبک و شيوه يکسان و به تبعيت از معمارى خاص دوران خود ساخته شده‌اند. بناهاى اين مجموعه تحت تأثير نفوذ آلمان‌ها در زمان جنگ جهانى دوم در ايران و معمار آن طاهرزاده بهزاد به خوبى از عهده کار برآمده است.
ميدان امام خمينى
ميدان توپخانه تهران قبل از توسعه آن، در سال ۱۲۸۴ هـ.ق ميدان ارگ فعلى بود. در اين زمينه تصويرى به وسيله يک نقاش فرانسوى از سال ۱۲۶۴ برابر ۱۸۴۸ ميلادى به جاى مانده است. در اين تصوير در جبهه شمال، برج و باروى ارگ تهران در جايى که ساختمان کنونى شرکت مخابرات ايران قرار دارد، ترسيم شده است. ميدان توپخانه جديد در شمال ارگ ناصرالدين‌شاه، به سال ۱۳۰۱ هـ.ق به دستور ميرزاتقى‌خان اميرکبير تجديد بنا شد.
وقتى حصار ارگ سلطنتى را تعمير مى‌کردند محمدابراهيم خان وزير نظام، ميدان توپخانه را رسماً به اين نام خواند.
اين ميدان در دو طبقه بنا شد. طبقه زيرين براى قرار دادن نمونهٔ توپ‌ها و طبقه دوم براى اقامت توپچيان اختصاص يافت. اين ميدان داراى چند دروازه بود از جمله در شمال شرقى -خيابان لاله‌زار- و در جنوب شرقى -ناصريه-و در شمال غربى خيابان علاءالدوله، در جنوب غربى -خيابان باب همايون- که آن را دروازه الماسيه و باب‌همايون مى‌ناميدند.
در وسط ميدان توپخانه حوضى پر از آب قرار داشت. انتهاى شرقى اين ميدان عملاً به ساختمان و زمين‌ها ملک شاهنشاهى ايران که ساختمان نسبتاً عظيمى بود، اختصاص داشت و داراى معمارى ايرانى و اروپايى با قوس‌هاى هلالى شکل بود. در دوره ناصرالدين‌شاه در روز عيد قربان شتر قربانى مى‌کردند که اين کار سال‌ها ادامه داشت. امروزه اين ميدان يکى از پررفت و آمدترين ميادين تهران با انشعاب خيابان‌هاى امام خميني، فردوسي، لاله‌زار، اميرکبير، ناصرخسرو و اکباتان بيش از همه اهميت خود را حفظ نموده است.
ميدان محمديه
اين ميدان درگذشته خارج از شهر قرار داشت و نام‌هاى مختلفى بر آن نهاده بودند. اولين نام آن محمديه بود. کاشى‌هاى موجود در بالاى دروازه، رستم و ديو را نمايش مى‌دهد.
نام ديگر اين ميدان پاتاپوق بود و وجه تسميه آن به دليل اين است که در وسط ميدان تپه‌اى از خاک قرار داشت و روى آن ستون گرد کوتاهى از آجر ساخته بودند که مجرمين را در پاى آن سر مى‌زدند. با تخريب تدريجى تپه، تخت‌گاهى ديواردار ساخته شده و به جاى ستون آجرى شير چوبى در آن قرار گذاشتند و دار و طناب جاى آن را گرفت. ميدان اعدام سومين نام اين ميدان است. در حال حاضر اين ميدان را محمديه مى‌خوانند.